Morice, Easy Greek Stories. 170. La raposa y el gato (1/2)

     αἴλουρος ἀλώπεκι ἐπι-τυχὼν χαίρειν ἐ-κέλευσε (Lat. salvere iussit).

ἡ ἀλώπηξ τοῦ αἰλούρου μεγέθει ὑπερέχει

     καὶ διαλόγου τινὸς ἐν αὐτοῖς γενομένου ἡ ἀλώπηξ ἐπὶ τῇ ἑαυτῆς σοφίᾳ ἐ-σεμνύνετο (σεμνύνεται· ἐπαίρει σεαυτὸν).

     «ἐγὼ γὰρ», ἔ-φη, «ὦ δαιμόνιε, πλέον ἢ μυρίους δόλους ἔχω, δι’ ὧνπερ τροφήν τε εὑρίσκω, καὶ τοὺς ἐχθροὺς λανθάνω ἀπατῶν (λάθρᾳ, ἐν τῷ κρυπτῷ ἀπατάω < ἀπάτη· δόλος). ἀλλ᾽ εἰπέ μοι σὺ, πόσων τεχνῶν αὐτὸς ἔμπειρος εἶ; εὖ γὰρ οἶδ’ ὅτι ταύταις σου ὑπερ-έχω (Lat. praestantior sum), ὥσπερ καὶ τῶν ἄλλων θηρίων πάντων».

     ἀκούσας δὲ οἷα ἡ ἀλώπηξ λέγει, ὁ αἴλουρος ἀντ-εῖπεν ἐρυθριάσας (< ἐρυθρός, Lat. ruber), ὅτι τῆς τοιαύτης σοφίας ἄμοιρός (Lat. expers, carens) ἐστιν, ἀλλὰ μίαν μόνην τέχνην ἐπίσταται.

ἐρυθριῶμεν ὅταν αἰσχυνώμεθα

     «ὅταν γὰρ, » ἔ-φη, «ἐχθρούς τινας κατα-νοῶ (· αἰσθάνωμαι) πλησίον ὄντας, εἰς δένδρον τι ἢ τεῖχος ἀνα-βαίνων σώζομαι.»