Morice, Easy Greek Stories: 104. Le dieron gato por liebre... (1/5)

Διότιμος ὁ Μεγαρεὺς, πρὸ-τιμήσας (προτιμάω, Lat. praefero) πρὸ πάντων τὸν κατ’ ἀγροὺς βίον, γήδιόν (< γῆ) τι ἐ-πρίατο (πρίαμαι· ὠνέομαι), δι-ε-τέλει (· διατρίβει) δὲ τρέφων ἐπ’ αὐτοῦ ἵππους καὶ κύνας, καὶ θηρεύων ἐν τοῖς ὄρεσι, καὶ ὀρνιθεύων, καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα πράσσων.

ἦν δε αὐτῷ ἐν τῇ πόλει συγγενής τις ἄνθρωτος καὶ φίλος, ὀνόματι Καλλικλῆς. τούτῳ οὖν τῷ Καλλικλεῖ ἔ-βουλετο ὁ Διότιμός τι χαρίζεσθαι (· δῶρον διδόναι).

καὶ λαβών ποτε πάγῃ λαγών τινα διαφερόντως (· μάλα) καλὸν, ἐ-κέλευσέ τινα τῶν οἰκετῶν τοῦτον εἰς τὴν πόλιν κομίζειν ἐν κίστῃ, ἵνα δῶρον ἐκείνῳ εἴη.

λαβών ποτε πάγῃ λαγών τινα διαφερόντως καλὸν...

δίψῃ δὲ σὺν-εχόμενος (· δίψην πάσχων) ἐν τῇ ὁδῷ ὁ οἰκέτης, καὶ ἐπὶ πανδοχείῳ (πανδοχεῖον· κατάλυμα, ταβέρνη) τινὶ ἐπι-τυχὼν, κατ-έ-θετο (< κατατίθημι) τὴν κίστην, καὶ ἀν-ε-παύετο.

κίστη

Morice, Easy Greek Stories: 103. Los jueces llevan consigo la verdad

φασὶν οἱ Ἀιγύπτιοι ὡς (· ὅτι) οἱ παρ’ ἑαυτοῖς νόμοι βέλτιστοι πάντων εἰσίν, ἐπεὶ ἐξ-ηῦρεν αὐτοὺς θνητῶν (θνητός ↔ ἀθάνατος) οὐδεὶς, ἀλλ’ ὁ θεὸς Ἑρμῆς*.

δικασταὶ δὲ παρὰ τοῖς Ἀιγυπτίοις οἱ ἱερεῖς πάλαι ποτὲ ἦσαν. ἦν δὲ τούτων ἄρχων ὁ πρεσβύτατος (· γεραίτατος), καὶ ἅπαντας ἐ-δίκαζε (δικάζω· διακρίνω).

᾽Ε-σπούδαζον (σπουδάζω·  μελετάω, προσέχω) δὲ μάλιστα περὶ τούτου, ὅπως πάντων ἀνθρώπων ἔσται δικαιότατος.

ἔ-δει δὲ αὐτὸν ἔχειν ἀεὶ περὶ τὸν αὐχένα* ἄγαλμά τι πε-ποιημένον ἐκ σαπφείρου λίθου*, καὶ ἐ-καλεῖτο τὸ ἄγαλμα «ἀλήθεια». ἦν δὲ σημεῖον αὐτῷ τοῦτο, ὅτι πρέπει τῷ δικαστῇ περι-φέρειν ἀεὶ μεθ᾽ ἑαυτοῦ τὴν ἀλήθειαν, μὴ μόνον ἐν τῷ αὐχένι εἰκασμένην (εἰκάζω < εἰκών), ἀλλ’ ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ ὑπ-άρχουσαν (· οὖσαν).

ὁ αὐχήν

 

 

σάπφειρος

Morice, Easy Greek Stories: 102. Diógenes, ¿por qué no te mueres?

ὁ Διογένης ἤλγει ποτε τὸν ὦμον*, ἢ τραυματισθεὶς, ἢ δι᾽ ἄλλην τινά αἰτίαν. 

ἤλγει ποτε τὸν ὦμον

ἐπεὶ δὲ ἐ-δόκει σφόδρα λυπεῖσθαι, ἀνθρωπός τις ἔ-σκωπτεν αὐτὸν, ἐχθρὸς (· οὐκ ἀγαθός) ὢν.

καὶ ἄλλα πολλὰ λοιδορησάμενος (λοιδοροῦσιν οἳ ἂν κακὰ λέγωσιν ἀλλήλους μεγάλῃ τῇ φωνῇ) τῷ φιλοσόφῳ, τέλος εἶπε καὶ τόδε·

«τί (· διὰ τί) οὖν οὐκ ἀπο-θνήσκεις, ὦ Διόγενες, καὶ σεαυτὸν ἀπαλλάσσεις (· ἐλευθερῴς) τῆς λύπης;»

ἀντ-εῖπε δὲ οὖν ἐκεῖνος,

«ὦ ἄνθρωπε, εἴ τις οἶδεν (· γιγνώσκει) ἃ δεῖ πράσσειν ἐν τῷ βίῳ, καὶ ἃ δεῖ λέγειν, τούτῳ ζῆν προς-ήκει (προσήκει· πρέπει). σοὶ μὲν οὖν καλῶς ἔχει ὅτι τάχιστα ἀπο-θανεῖν, δῆλος γὰρ εἶ οὐκ εἰδὼς τὰ τοιαῦτα (δῆλόν ἐστι... ὅτι οὐκ οἶσθα...), ἐπεὶ ἀπρεπέστατά (· ἅ οὐδαμῶς πρέπει) γε νῦν καὶ λέγεις καὶ πράσσεις. ἐμοὶ δὲ, ὡς ἐκεῖνα εἰδότι, πρέπει ζῆν.»