Morice, Easy Greek Stories, 156. Un sibarita entre espartanos

     οἱ Συβαρῖται ἐ-λέγοντο πάντων τῶν Ἑλλήνων τρυφερώτατοι (τρυφερός· μαλακός) εἶναι.

     τούτων οὖν τις, ἐς τὴν Λακεδαίμονα τύχῃ παρα-γενόμενος, ἐ-ξενίζετο (< ξένος) ὑπό τινος τῶν ἐπι-χωρίων.

     ἐ-κλήθη δὲ καὶ ἐς τὸ φειδίτιον* (· συσ-σίτιον παρὰ τοῖς Λακεδαιμόνιοις), καὶ ἐ-δείνπνησε μετὰ τῶν πολιτῶν, κατα-κείμενος —ὥσπερ οἱ ἄλλοι— ἐπὶ ξύλων (εἰς τὸ καθίζεσθαι), καὶ τὸν μέλανα ζωμὸν* ἐσθίων.

μέλας ζωμός

     μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον ἀνα-στὰς εἶπεν, «ὦ ξένε Λακεδαιμόνιε, πολλάκις μὲν ἤδη πολλῶν ἀκήκοα λεγόντων, ὡς ἀνδρειότατοι πάντων ἀνθρώπων ὑμεῖς ἐστε, ἐπεὶ οὐδὲ ὁ θάνατος ὑμῖν δοκεὶ εἶναι φοβερός.

     νῦν  δὲ, τῆς ὑμετέρας διαίτης γευσάμενος , τοῦτο ὑμῶν οὐ θαυμάζω.

     καὶ γὰρ ἄν-ανδρός (δειλός· φαῦλος· τὸ ἐναντίον τοῦ ἀνδρείου) τις αἱροῖτο ἂν μᾶλλον (Cast. preferiría) ἀποθανεῖν, ἢ δια-καρτερεῖν (· φερεῖν) ἀεὶ τὰ τοιαῦτα δεῖπνα ὑπο-μένων !»