Morice, Easy Greek Stories, 158(2/2). El sofista que complicaba todas sus respuestas

     θαυμάσας δὲ ὁ ξένος ἐπὶ τῇ ἐκείνου φλυαρίᾳ, «ἀλλ’, ὦ οὗτος,» ἔ-φη, «οὐκ ἐκεῖνό γε ἐ-βουλόμην παρὰ σοῦ μαθεῖν, ἀλλὰ τόδε. εἰπὲ γὰρ μοι, τίς ἀνὴρ ἐν ἐκείνῳ τῷ τύμβῳ ταφήσεται;»

     «ἀλλ’ οὐδεὶς ἀνὴρ» ἦ δ᾽ὅς (< ἠμί· Lat. inquit) ὁ ἄνθρωπος.

     ἀντ-εῖπεν οὖν ὁ ξένος, «ἀλλὰ τίς γυνή;» 

γυνή ↔ ἀνήρ

     καὶ ὁ ἄνθρωπος πάλιν ἔ-φη, ὅτι οὐδὲ γυνή ἐστι τὸ ταφησόμενον.

     ἀπορήσας οὖν ὁ ξένος ἠρώτα, τί δὴ μέλλοι ποτὲ ἐν τῷ τύμβῳ θάπτεσθαι, εἰ μήτε ἀνὴρ, μήτε γυνὴ εἴη;

     τότε δὲ βραχύ τι σιωπήσας (σιωπάω· σιγάω, Lat. taceo)  ὁ ἄνθρωπος ἀντ-εῖπε τέλος, ὅτι τὸ ταφησόμενον γυνή ποτε ἦν, νῦν μέντοι οὐκέτι ἐστὶν, ἀλλὰ τέ-θνηκεν.
(τοῦτ’ ἔστιν· κατὰ τὸν σοφιστὴν ἄνθρωπος ἀποθανῶν οὔτε ἀνὴρ οὔτε γυνή ἐστιν).