Morice, Easy Greek Stories, 157(1/2). El sofista que complicaba todas sus respuestas

     ἄνθρωπός τις οὕτω σοφιστικὸς ἦν, ὥστε, ἐρωτηθείς τι, οὐδέποτε ἁπλῶς (< ἄπλοος· Lat. simplex) ἀπ-ε-κρίνετο· ἀλλ’ ἐ-πειρᾶτο ἀεὶ καθ-ιστάναι ἐς ἀπορίαν τόν ἐρωτῶντα καὶ ἐλέγχειν (· ταράττειν τὴν ἑαυτοῦ νοῦν).

     ἔ-τυχε δέ ποτε τύμβον* τινὰ οἰκοδομῶν, καὶ προς-ελθὼν αὐτῷ ξένος τις ἠρώτησε, τίνος τὸ μνῆμα (Lat. monumentum) εἴη;

ὁ τύμβος

        σοφιζόμενος οὖν ἐκεῖνος κατὰ τὸ εἰωθὸς (Lat. secundum consuetudinem) ἀντ-εῖπεν, «ἐμοῦ».

     καὶ ὁ ξένος γελάσας, «ὦ ἄνθρωπε,» ἔ-φη, «τί ληρεῖς (ληρέω: φλυαρέω, Lat. nugari) ὧδε; σὺ μὲν γὰρ ζῇς ἔτι, νεκροῦ δέ τινος 
δήπου ὁ τύμβος ἐστί.»

     ὁ δὲ ἄνθρωπος ἀντ-εῖπεν εὐθὺς, «ἀλλ’, ὦ ξένε, ἕτοιμός εἰμι (Lat. paratus sum) ἀπο-φαίνειν σοι, ὅτι ἐμοῦ τὸ μνῆμά ἐστιν. 
     ἐγὠ γὰρ δὴ αὐτὸ ποιῶ. 

     καὶ πᾶν ἒργον ἐκείνου ἐστὶν, ὅς ἂν αὐτὸ ποιῇ».