βασιλεύς τις ἄλλως τε φιλόδωρος ἦν (· ἐ-φίλουν δῶρα διδόναι)͵ καὶ μάλιστα πρὸς τοὺς φιλοσόφους (δηλονότι· οὐ μόνον πρὸς πάντας, ἀλλὰ μάλιστα πρὸς τοὺς φιλοσόφους).
ἀλλ’ οὐκ εὖ ἐπιστάμενος διακρίνειν τοὺς ὡς ἀληθῶς σοφοὺς ὄντας, καὶ τοὺς δοκοῦντας (δοκέω· φαίνομαι) μὲν εἶναι τοιούτους, ὄντας δὲ μὴ, διὰ ταῦτα ὑπ’ ἀλαζόνων* πολλάκις ἐξ-ηπατήθη (ἐξ-ἀπατάω < ἀπάτη· δόλος).
πρὸς τοῦτον οὖν ποτε προς-ελθὼν ἀγύρτης* τις͵ καὶ βουλόμενός τι παρ’ αὐτοῦ λαμβάνειν, ἐ-δίδου αὐτῷ πῶμα (< πίνω), φάσκων ὡς ἐὰν γεύσηταί τις τούτου, ἀθάνατος εὐθὺς γενήσεται.
 |
| ἀγύρτης: πτωχὸς, ἀπατεών < ἀπάτη |
ὁ δὲ βασιλεὺς δεξάμενος τὸ πῶμα ἔ-μελλε πίνειν, οἰόμενος τὸν ἄνθρωπον ἀληθῆ λέγειν.
αἰσθόμενος δὲ ταῦτα συνετός (· σοφός) τις βουλευτὴς (ὃς δίδωσι λόγους καὶ βουλὰς τῷ βασιλεῖ), καὶ τήν κύλικα ἐκ τῆς τοῦ ἀγύρτος χειρὸς ἀπροσδοκήτως (· ἐξαίφνης) ἀν-αρπάσας (< ἁρπάζω : Lat. rapio), αὐτὸς τοῦ πώματος ἀπ-ε-γεύσατο.
 |
| ἡ γυνὴ γεύεται τοῦ οἴνου ἐκ τῆς κύλικος |
No hay comentarios:
Publicar un comentario