ὁπότε τις ἁλοίη (ἁλίσκομαι pas. ↔ αἱρέω act.) διαβάλλων (διαβάλλω· λοιδορέω) τὸν πλησίον, ἔ-δει τοῦτον κατ-ιέναι ἐς τὸ δικαστήριον, βαδίζοντα —ὥσπερ ζῶον τετράπουν— ἐπὶ τῶν ποδῶν καὶ τῶν χειρῶν, λέγειν δὲ ἔπειτα τοιάδε, προς-κυνήσαντα (< προσκύνησις) ἐκεῖνον, ὅνπερ ἔ-τυχε λοιδορήσας,
βαδίζειν ἐπὶ τῶν ποδῶν καὶ τῶν χειρῶν |
«ὦ δέσποτα, ἐπειδὴ ἔ-δοξέ μοι δάκνειν (Lat. mordere) σε, καὶ κυνὶ ἐμαυτὸν ἀφ-ομοιοῦν (· ὅμοιος γίγνεσθαι), ἄξιος εἰμι βαδίζειν τε ὧδε ἐπὶ τεσσάρων σκελῶν, καὶ τὰ ἄλλα πάντα ποιεῖν τε καὶ πάσχειν, ἅπερ καὶ τοῖς κυσὶ προς-ήκει (· πρέπει)».
τοσαῦτα δὲ εἰρηκότα ἔ-δει αὐτὸν ὑλακτεῖν (Lat. latrare) τρὶς, κυνὸς δίκην (Lat. instar), καὶ ἀπ-ελαύνεσθαι ἀπὸ τοῦ δικαστηρίου.
No hay comentarios:
Publicar un comentario