Morice, Easy Greek Stories, 150 (4/4): Una falsa recompensa.

     αἰσθόμενοι δὲ ταῦτα οἱ ἄρχοντες τὸ πρᾶγμα ἔ-κριναν ὧδε.

     «σὺ μὲν ἄρα (οὖν, τοίνυν)», ἔ-φασαν, «ὦ ἔμπορε, ἀπ-έ-βαλες —ὡς ἔοικε (Lat. ut videtur)— βαλλάντιον, ἄλλα  τε ἐν αὐτῷ ἔχον καὶ σάπφειρον. 

     εὕρηκε δὲ οὗτος βαλλάντιον, ἔχον ἐν αὐτῳ ἄλλα μὲν πολλὰ, σάπφειρον δὲ οὔ. 

     δῆλον [ἐστιν ] οὖν ὅτι
        ἕτερον μέν ἐστιν ἐκεῖνο ὅπερ τότε ἀπ-έ-βαλες,
        ἕτερον δὲ αὖ τόδε ὅπερ οὗτος εὕρηκε.

     δεῖ σε οὖν τόδε μὲν τούτῳ δοῦναι πάλιν, ἴσως (Lat. fortasse) δὲ καὶ ἐκεῖνο ἄλλος τίς ποτε εὑρήσει». 

     καὶ ἐ-κέλευσαν τὸν πένητα τρεῖς ἡμέρας ἀνα-μεῖναι, σκεψόμενον εἴ τις ἄλλος τὸ βαλλάντιον προς-ποιήσεται  (προσποιέομαι: Lat. mihi vindico):

     μὴ φανέντος δὲ τοῦ τοιούτου (εἰ μὴ φανείη...), [ἐκέλευσαν] κατ-έχειν αὐτὸ καὶ μηδενὶ ἀφ-ιέναι (ἀφίημι· ἀποβάλλω, ἀπολείπω).