Morice, Easy Greek Stories: 135. El filósofo y el ratón.

     φιλόσοφός τις εἰς τοσοῦτον πενίας ἧκεν, ὥστε οὐδὲ σῖτον ἱκανὸν παρασκευάζεσθαι ἐδύνατο, ἀλλὰ περι-ϊὼν (< εἶμι· ἔρχομαι) τὴν πόλιν πᾶσαν, εἰ καυλούς* τινας λαχάνων εὕροι που ἀπ-ε-ρ-ριμμένους (< ῥίπτω· βάλλω), τούτους συλ-λέξας ἤσθιεν.

καυλός

      ἔ-δοξεν οὖν ἕαυτῳ παντῶν τῶν ζώντων εἶναι ἀθλιώτατος (ἄθλιος· κακοδαίμων), καὶ ἐν νῷ εἶχεν ἑαυτὸν δια-χρήσασθαι (διαχράομια· ἀποκτείνω, διαφθείρω), οἰόμενος τὸν τοιοῦτον βίον οὐκέτι ἀνεκτὸν (< ἀνέχομαι. Lat. tolerabilis) εἶναι.

     πορευόμενος δέ ποτε διὰ τῆς πόλεως, καὶ τοὺς καυλοὺς ἐσθίων, ἀποσπάσματά (· κλάσματα, μέρη) τινα αὐτῶν ἐκ τῆς χειρὸς ἀφ-ῆκεν (< ἀφ-ίημι· ἀποβάλλω). 

     εὐθὺς οὖν προς-ελθὼν μῦς τις ἀν-ήρπασε (< ἁρπάζω) τὰ ἀπο-πεσόντα (< πίπτω), καὶ κατ-έ-φαγεν. 

     ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ φιλόσοφος ἐ-γένετο ἐνθυμότερος (ἔνθυμος ↔ ἄθυμος), καὶ ἔ-φη μειδιάσας (μειδιάω· Lat. subrideo), «δοκεῖ ἐκεῖνο τὸ ζῷον ἀθλιώτερόν τε ἐμοῦ εἶναι, καὶ ἅμα φιλοσοφώτερον».