ἰδὼν δὲ ἄρα αὐτοῦ τὴν ἀφοβίαν ὁ Γεσελὴρ, ἀλλο τι ἐ-μηχανήσατο ἐπ’αὐτὸν τοιόνδε.
μετα-πεμψάμενος (μεταπέμπω: παρακαλέω) ἐκείνου τὸν υἱὸν, —ἦν δὲ ἔτι παῖς— ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τούτου μῆλον ἐπ-έ-θηκε. ταῦτα δὲ ποιήσας ἐ-κέλευσε τὸν πατέρα τοξεύειν, σκοπῷ χρώμενον τῷ μήλῳ.
εἰ δὲ μὴ, ἠπείλησε (ἀπείλω· λεγω δράσειν τι κακὸν. Lat. minari) θανατώσειν αὐτίκα ἀμφοτέρους, τόν τε Τέλλον καὶ τὸν παῖδα αὐτοῦ.
ὁ δὲ Τέλλος πρὸς ταῦτα εἰκότως ἐ-φοβήθη· ἐπικίνδυνον γὰρ τὸ πρᾶγμα ἦν, ἀλλ’ ὅμως ἔ-δει αὐτὸν ἐπι-χειρεῖν.
λαβὼν οὖν τὸ τόξον καὶ ὀιστοὺς δύο, ἐ-κέλευσε τὸν παῖδα ἑστάναι ἵνα (· ὅπου) ἔ-δει, καὶ μύσαντα (< μύω) ἀκινήτως ἔχειν, ἕως ἂν αὐτὸς τὸ πρᾶγμα ἐπι-τελέσῃ.
μύω Ao. ἔμυσα |
No hay comentarios:
Publicar un comentario