 |
| ἤλγει ποτε τὸν ὦμον |
ἐπεὶ δὲ ἐ-δόκει σφόδρα λυπεῖσθαι, ἀνθρωπός τις ἔ-σκωπτεν αὐτὸν, ἐχθρὸς (· οὐκ ἀγαθός) ὢν.
καὶ ἄλλα πολλὰ λοιδορησάμενος (λοιδοροῦσιν οἳ ἂν κακὰ λέγωσιν ἀλλήλους μεγάλῃ τῇ φωνῇ) τῷ φιλοσόφῳ, τέλος εἶπε καὶ τόδε·
«τί (· διὰ τί) οὖν οὐκ ἀπο-θνήσκεις, ὦ Διόγενες, καὶ σεαυτὸν ἀπαλλάσσεις (· ἐλευθερῴς) τῆς λύπης;»
ἀντ-εῖπε δὲ οὖν ἐκεῖνος,
«ὦ ἄνθρωπε, εἴ τις οἶδεν (· γιγνώσκει) ἃ δεῖ πράσσειν ἐν τῷ βίῳ, καὶ ἃ δεῖ λέγειν, τούτῳ ζῆν προς-ήκει (προσήκει· πρέπει). σοὶ μὲν οὖν καλῶς ἔχει ὅτι τάχιστα ἀπο-θανεῖν, δῆλος γὰρ εἶ οὐκ εἰδὼς τὰ τοιαῦτα (δῆλόν ἐστι... ὅτι οὐκ οἶσθα...), ἐπεὶ ἀπρεπέστατά (· ἅ οὐδαμῶς πρέπει) γε νῦν καὶ λέγεις καὶ πράσσεις. ἐμοὶ δὲ, ὡς ἐκεῖνα εἰδότι, πρέπει ζῆν.»
No hay comentarios:
Publicar un comentario