ὅτε γὰρ ὁ Θεμιστοκλῆς τοὺς πολίτας ἐξ-ῆγεν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους, εἶδε κατὰ τύχην αλεκτρυόνας τινὰς μαχομένους. ἐπι-στήσας οὖν τὴν στρατιὰν, ἔ-λεξε (· εἶπε) τοιάδε:
«τούτους μὲν οὖν ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἰσχυρῶς πρὸς ἀλληλοὺς ἀγωνιζομένους. κακο-παθοῦσι δὲ οὔτε, ὥσπερ ὑμεῖς, ὑπὲρ πατρίδος, οὔτε ὕπερ πατρῴων (πατρῷος· πάτριος) θεῶν οὐδὲ μὴν ὑπὲρ δόξης, οὐδὲ ὑπὲρ παίδων, ἀλλὰ τόδε μόνον βουλόμενοι· τοῦ ἑτέρου μὴ ἡσσᾶσθαι (ἡσσάομαι ↔ νικάω)!»
ταῦτα δὲ εἰπὼν θαυμασίως ὡς ἐπ-έ-ρ-ρωσε (ἐπιρρώννυμι < ῥώμη, Lat. robur) τοὺς ᾿Αθηναίους.
μνημεῖον οὖν ἐκείνων ὁ νόμος κατ-έ-στη.
No hay comentarios:
Publicar un comentario