ἦν δε αὐτῷ ἐν τῇ πόλει συγγενής τις ἄνθρωτος καὶ φίλος, ὀνόματι Καλλικλῆς. τούτῳ οὖν τῷ Καλλικλεῖ ἔ-βουλετο ὁ Διότιμός τι χαρίζεσθαι (· δῶρον διδόναι).
καὶ λαβών ποτε πάγῃ λαγών τινα διαφερόντως (· μάλα) καλὸν, ἐ-κέλευσέ τινα τῶν οἰκετῶν τοῦτον εἰς τὴν πόλιν κομίζειν ἐν κίστῃ, ἵνα δῶρον ἐκείνῳ εἴη.
λαβών ποτε πάγῃ λαγών τινα διαφερόντως καλὸν... |
δίψῃ δὲ σὺν-εχόμενος (· δίψην πάσχων) ἐν τῇ ὁδῷ ὁ οἰκέτης, καὶ ἐπὶ πανδοχείῳ (πανδοχεῖον· κατάλυμα, ταβέρνη) τινὶ ἐπι-τυχὼν, κατ-έ-θετο (< κατατίθημι) τὴν κίστην, καὶ ἀν-ε-παύετο.
κίστη |
No hay comentarios:
Publicar un comentario