σπαράσσω |
ἐλθῶν οὖν αὖθις ἐς κρίσιν ὁ ἄνθρωπος, «ὦ ἔφοροι», ἔ-φη, «θαυμάζω, εἰ τάδε ὑμῖν οὐκ ἀρέσκει (· ἥδεται)· ἐπεὶ, ὅσα ἄρτι ὑμεῖς ἐ-κελεύσατε, ἤδη ποιῶ. οὐκέτι γὰρ τὴν γυναῖκα ῥαπίζω (< ῥαπίς), ἀλλὰ μαχαίρας καὶ κύλικας ἐπ’ αὐτὴν βάλλω.
ῥαπίς |
ἔτι δὲ καὶ ἐπιμελοῦμαι ὑπὲρ αὐτῆς. ἰδῶν γὰρ αὐτῆς τὴν κόμην καὶ τὴν ἐσθῆτα οὐκ εὖ κοσμηθείσας, ταύτας δι-έ-σπασα (σπάω· σπαράσσω).