ὁ Ἀρίων καὶ ὁ δελφίς (cfr Herodoto, I.24)

     Περίανδρος ἐτυράννευε Κορίνθου, οὗ (· ὅπου) διέτριβε Ἀρίων ὁ Μηθυμναῖος (πόλις τις ἐν τῇ Λέσβῳ νήσῳ), ἔνδοξος κιθαρῳδὸς καὶ εὑρετὴς τοῦ διθυράμβου.

      Ἔλεγον δὲ οἱ Κορίνθιοι τὸν Ἀρίονα ἔρχεσθαι ποτε εἰς Ἰταλίαν καὶ Σικελίαν καὶ ἐργάζεσθαι (ἐργάζομαι· κτάομαι) μεγάλα χρήματα, εἶτα δὲ βούλεσθαι ἐπανέρχεσθαι τὴν Κόρινθον.

     Ἐν δὲ τῷ πλῷ οἱ ναῦται ἐπιβουλεύουσι τὸν Ἀρίονα ἐκβάλλειν εἰς θάλατταν καὶ ἔχειν τὰ χρήματα τοῦ κιθαρῳδοῦ. Ὁ δὲ Ἀρίων ηὔχετο χρήματα μὲν ἔχειν, τῆς δὲ ψυχῆς (· ζωής) φείδεσθαι (lat. parcere). Ἀλλ’ οὐκ ἔπειθε τοὺς ναύτας, οἳ ἐκέλευον τῷ Ἀρίονι ῥίπτεσθαι εἰς τὰ κύματα. Ὁ δὲ Ἀρίων πρότερον μὲν ὕμνον ᾖδε (< ᾄδω), ἔπειτα δὲ ἔρριψε ἑαυτὸν εἰς τὴν θάλατταν. Δελφὶς δὲ δέχεται τὸν ποιητὴν καὶ φέρει εἰς Ταίναρον.

ἀκρωτήριον Ταίναρον

     Ὁ δὲ Περίανδρος οὐκ ἐπείθετο τῷ ποιητῇ τῷ λέγοντι τὸ περὶ τοῦ δελφῖνος θαῦμα, μέχρι ἀφίκοντο οἱ ναῦται καὶ ἔλεγον τῷ τυράννῳ τὸν Ἀρίονα περὶ Ἰταλίαν ἔτι εἶναι. 

 

Alejandro cruza el Danubio

     Ἀλέξανδρος ἐπὶ τὸν Ἴστρον ποταμὸν ἀφικνεῖται, ὃς μέγιστός ἐστι τῶν κατὰ τὴν Εὐρώπην ποταμῶν καὶ πλείστην γῆν ἐπέρχεται καὶ ἔθνη μαχιμώτατα ἀπείργει (ἀπείργω· ἀμύνω).

Ἴστρος

     Ἐνταῦθα καταλαμβάνει ναῦς μακράς, αἳ αὐτῷ ἧκον ἐκ Βυζαντίου διὰ τοῦ πόντου τοῦ Εὐξείνου. 

ὁ πόντος Εὔξεινος

      Καὶ τῶν μὲν νεῶν ἐπιβαίνει αὐτὸς, μονόξυλα δὲ πλοῖα, ὧν ἦν εὐπορία ( ↔ πενίη) πολλή, ὅτι αὐτοῖς χρῶνται οἱ πρόσοικοι τῷ Ἴστρῳ ἐφ’ ἁλιείᾳ, ὡς πλεῖστα συνάγει καὶ νυκτὸς διαβιβάζει (διαβιβάζω: διαβαίνειν ποιῶ) τὴν στρατιάν.

     Ὑπὸ δὲ τῇ ἕῳ (πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου) ἐμβάλλουσι τοῖς πολεμίοις, οἵ οὐδὲ τὴν πρώτην ἐμβολὴν τῶν ἱππέων δέχονται· παράδοξος μὲν γὰρ αὐτοῖς φαίνεται ἡ τόλμα τοῦ Ἀλεξάνδρου, φοβερὰ δὲ καὶ ἡ φάλαγξ. 

φάλαγξ

     Καὶ τὰ μὲν πρῶτα εἰς μικρὰν πόλιν, ἣ ὀλίγον ἀπεῖχεν τοῦ Ἴστρου, καταφεύγουσιν. Ὁ δὲ Ἀλέξανδρος τὴν μὲν φάλαγγα ἐπάγει παρὰ τὸν ποταμόν, τοὺς δὲ ἱππέας κατὰ μέτωπον· οἱ δὲ πολέμιοι λείπουσι καὶ τὴν πόλιν.

Zouke, Anagnostikon: 87. Φαέθων

    ῞Ηλιος ἐτέκνωσε (τεκνόω < τέκνον) Φαέθοντα, ὃς περὶ πᾶν μὲν ἐτόλμα (τολμάω· θαρρέω),  οὐδενὸς δ’ ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας ἡττᾶτο (ἡττάομαι ↔ νικάω). ῞Οτε Φαέθων νεανίας ἐγένετο, ὁρῶν τὸν πατέρα ἐπὶ τεθρίππου (τέθριππος < τέτταρα + ἵππος) ὀχούμενον (ὀχέομαι, lat. vehor) καὶ διὰ τοῦτο ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων τιμώμενον ἱκέτευσε μίαν ἡμέραν παραχωρῆσαι (παραχωρέω· ἐάω) αὐτῷ τὸ ἅρμα· οὕτω γὰρ ἤλπιζεν εὐδοκιμήσειν (εὐδοκιμέω· ἐπαίνου τυγχάνω, ἐπαινοῦμαι) παρὰ τοῖς ἀνθρώποις. ῾Ο δὲ πατὴρ πρῶτον μὲν ὤκνει (ὀκνέω· ἀπορέω) παραχωρῆσαι τοῦτο τῷ υἱῷ, ὕστερον δ᾽, ἐπεὶ οὗτος ᾔτιζε  (αἰτίζω· αἰτέω), συνεχώρησεν αὐτῷ, καίπερ εἰδὼς ὅτι ὁ υἱὸς θανατᾷ.

Cuadriga de Helios, Cratera ateniense de figuras rojas, s. V a.C., Museo Británico

    ᾽Επεὶ οὖν Φαέθων ἀνέβη ἐπὶ τοῦ τεθρίππου, ἤλαυνε μὲν αὐτὸς ἀνειμένως (· ἐλευθέρως), οἱ δ’ ἵπποι γνόντες ὅτι οὐ δουλεύουσι ῾Ηλίῳ, ἐξηνέχθησαν (ἐκφέρω) τῆς ὁδοῦ. Καὶ τὸν μὲν πρῶτον πλανώμενοι κατὰ τὸν οὐρανὸν ἐπύρωσαν αὐτόν, εἶτα δὲ πελάσαντες (πελάζω· προσχωρέω) τῇ γῇ ἐλυμήναντο (λυμαίνομαι· βλάπτω) αὐτὴν κατακαίοντες τοὺς ἀγρούς.

    Διὸ Ζεὺς ὀργισθεὶς Φαέθοντα μὲν ἐκεραύνωσε (< κεραυνός), τὸν δ’ ῞Ηλιον ἐπὶ τὴν συνήθη πορείαν ἀποκατέστησεν (ἀποκαθίστημι· ἀναλαμβάνω). Ὁ δὲ πατὴρ οἰμώζων καὶ στεναχίζων (στεναχίζω· οἰκτείρω) ἐπὶ τῇ τοῦ υἱοῦ ἀπωλείᾳ ἔλεγεν· «Οἴμοι, ὅτι τοιούτου υἱοῦ ἀποστέρομαι (ἀποστερέω: ἀπολαμβάνω)».

Morice, Easy Greek Stories: 55. ἡ Ἀταλάντη καὶ ὁ Μειλανίων

     βουλομένη ἡ Ἀταλάντη παρθένος μένειν, μνηστευθεῖσα (μνηστεύω: lat. procus sum, nuptias ambio) δὲ ὑπὸ  πολλῶν, ἐμηχανήσατο (μηχανάομαι· ἐπιβουλεύω) τοιάδε. στάδιόν τι διεμέτρησεν, ἔπηξε (πήγνυμι) δὲ μέσον αὐτοῦ σκόλοπα τρί-πηχυν·

σκόλοψ πεπηγμένος

     ἔπειτα δὲ ἔδει ἕκαστον τῶν μνηστευόντων θεῖν (θέω· τρέχω) τὸν δρόμον τοῦτον, ἡ δὲ ἐδίωκεν (διώκω· ἕπομαι). ὅσους δὲ καταλάβοι τρέχοντας, θάνατος τούτοις ἡ ζημία (· τιμωρία) ἦν· εἰ δέ τις μὴ ἁλοίη (ἁλίσκομαι ↔ αἱρέω), τούτῳ ἐκείνην γαμεῖσθαι ἔδει. 

     τοὺς μὲν οὖν ἄλλους τῶν μνηστευόντων ῥᾳδίως κατέλαβε, ταχυτῆτι γᾶρ πάντων θνητῶν ὑπερεῖχε (ὑπερέχω· ὑπερβάλλω)· καὶ ἁλόντες αὐτίκα ἐθανατώθησαν.

     νεανίσκος δέ τις, ὀνόματι Μειλανίων, ἦλθεν ἐπὶ τὸν  δρόμον χρυσᾶ τινὰ μῆλα ἐν ταῖς χερσὶν ἔχων, καὶ διωκόμενος ταῦτα ἀπέρριπτεν (ἀπορίπτω· ἀποβάλλω), ἡ δὲ, ἐπισχοῦσα (· ἐπέχω· παύω· παυσάμενος ὀλίγον, εἶτα ἄρχομαι αὖθις) ἵνα ἀναιροῖτο αὐτὰ, οὕτως ἐνικήθη. 

Willem van Herp (ca. 1613/1614–1677), Atalanta and Hippomenes (ca. 1650), National Museum in Warsaw (Public Domain)