Zouke, Anagnostikon: 51. Φάλαρις καὶ Στησίχορος

Φάλαρις* Σικελιώτης (· ὁ τῆς Σικελίας πολίτης) σκοπῶν ἐπιχειρεῖν (· καταλαμβάνειν) τυραννίδι ἐθεράπευε τὸν δῆμον καὶ αὐτῷ παρῄνει (παραινέω· συμβουλεύω, πείθω) ἐπὶ τοὺς δυνατοὺς (· τοὺς ἀνθρώπους πλουσίους) λέγων· « Ἄνδρες πολῖται, οἱ μὲν δυνατοὶ τῶν πάντων κρατοῦσι καὶ συνεχῶς πλεονεκτοῦσι (< ὁ πλεονέκτης = ὁ πλέον ἔχων) καὶ τὸν δῆμον ἀδικοῦσιν· ὑμεῖς δ’ οὐδὲν σκοπεῖτε, ὅπως τῶν ἀδικιῶν ἀπαλλαγήσεσθε (ἀπαλλάττω· ἐλευθερόω), καρτερεῖτε (· διαφέρετε) δὲ ταύτας ὡς δοῦλοι. ᾽Εὰν ὑπουργῆτε αὐτοῖς (τοῦτ’ ἔστιν, τοῖς δυνατοῖς) καὶ διατελῆτε καρτεροῦντες (· συνεχῶς  καρτερῆτε) τὰς τούτων ἀδικίας, κινδυνεύσετε δοῦλοι γενέσθαι».

Σικελία

Διὰ ταῦτα τὸ πλῆθος ἐφίλει αὐτὸν καὶ αὐτῷ αἰτοῦντι φυλακὴν προθύμως παρεῖχε.

Στησίχορος*  δ’ ὁ ποιητὴς ὑποτοπῶν (· ὑπολαμβάνων, ὑποπτεύων) ἐπιχειρεῖν τὸν Φάλαριν τυραννίδι ἔλεξεν εἰς τὸ πλῆθος· « ῞Ιππος τις κατεῖχε μόνος λειμῶνα καὶ ἐνέμετο αὐτόν, ἔλαφος δέ τις διέφθειρε τὴν νομήν. ῾Ο δ’ ἵππος ποθῶν τὴν ἀδικοῦσαν κολάσαι προσέρχεται ἀνθρώπῳ κυνηγῷ (cfr cast. cinegética) καὶ τοῦτον ἠρώτα πῶς ἂν κρατοίη τῆς ἐλάφου. ῾Ο δ’ ἔλεξεν· «᾽Εὰν βούλῃ κρατεῖν τῆς ἐλάφου, χαλινὸν λαβὲ καὶ δέξαι ἐμὲ ἀναβάτην (· ἱππέα) ». Καὶ ἐγένετο οὕτω. Καὶ ἡ μὲν ἔλαφος τοξευθεῖσα (< τόξον) ἀπέθανεν, ὁ δ’ ἵππος δοῦλος τοῦ ἀναβάτου ἐγεγόνει. Οὕτω καὶ ὑμεῖς, εἰ βοηθοῖτε, ὅπως ἀπαλλαγείητε τῶν δυνατῶν, κακῶς μὲν ἂν ποιοῖτε αὐτούς, κινδυνεύοιτε δ’ ἂν ὅμως ὑπὸ χείρονι κυρίῳ γενέσθαι. Μὴ οὖν προσέχετε τῷ τῶν δυνατῶν κινδύνῳ, ἀλλὰ καρτερεῖτε τοῦτον, ἵνα μὴ εἰς μείζονα κίνδυνον περιπέσητε (< περιπίπτω)». Ἀλλ’ οὐδὲν ἔπειθε τοὺς Σικελιώτας. Καὶ μετ’ οὐ πολὺ Φάλαρις τύραννος ἐν Σικελίᾳ ἐγένετο.

* Φάλαρις, Ἀκραγαντῖνος, τυραννήσας δὲ Σικελίας ὅλης κατὰ τὴν νβ’ (LII: 572/1-569/8 BCE) ὀλυμπιάδα. (cfr Suda)

* Στησίχορος, ἐκ πόλεως Ἱμέρας τῆς Σικελίας: καλεῖται γοῦν Ἱμεραῖος. (cfr Suda)

Fuentes: cfr Esopo, C. 313. F. 383; Arist. Rhet. 2.20
 

Zouke, Anagnostikon: 50. Τυρταῖος

   Λακεδαιμόνιοι ἡττώμενοι (νικάω ↔ ἡττάω) ἐν τῷ πρὸς Μεσσηνίους πολέμῳ πολὺ ἠνιῶντο (< ἀνιάω· ὀδύνην ἔχω). ᾽Επεὶ οὖν τὰ πάντα μηχανώμενοι οὐδὲν ἤνυον (< ἀνύω· τελευτάω), μετεπέμψαντο παρ’ ᾽Αθηναίων βοήθειαν.

Μεσσήνη

    Οἱ δὲ τὸν μέγα παρ’ αὐτοῖς τιμώμενον καὶ ἀγαπώμενον ποιητὴν Τυρταῖον*  ἔπεμψαν. ῾Ο δ’ εἰς Λακεδαιμόνα ἐλθὼν ἐπειρᾶτο τοὺς στρατιώτας ἐπὶ τὸν πόλεμον ἐπάγειν λέγων αὐτοῖς· « Ἄνδρες στρατιῶται, μὴ ἐν τῷ πολέμῳ ἀνιᾶσθε καὶ δειλιᾶτε· (δειλιάω· φοβέομαι) οὐδενὸς τῇ ἀρετῇ ἡττᾶσθε· αἰσχρὸν τὸ ἡττᾶσθαι καὶ πρὸ τῶν πολεμίων φεύγειν. Οὐκ ἀνιᾶσθε ἐπὶ τοῖς καταλελειμμένοις οἴκοι γέρουσι, γυναιξὶ καὶ παισί; κινδυνεύουσιν οὗτοι ὑπὸ τοῖς πολεμίοις γενέσθαι (γίγνομαι ὑπό τινι· δοῦλον ποιεῖσθαι εἰς τινά). Χρῆσθε παραδείγμασι τοῖς πατράσιν ὑμῶν. Οὗτοι τὸ πᾶν ἐν τῷ πολέμῳ ἐμηχανῶντο, ὥστε μηδέποτε ἡττᾶσθαι. Ὁρμώμεθα (< ὁρμή: lat. 'impetus')  οὖν καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοὺς πολεμίους πιστεύοντες τῇ νίκῃ καὶ πειρώμεθα τούτους νικᾶν. Οὕτω μόνον ἀγαπῴμεθα ἄν καὶ τιμῴμεθα ὑπὸ τῶν πολιτῶν ». Τούτοις τοῖς λόγοις ἔπειθε τοὺς στρατιώτας προθύμως ἐπὶ τὸν πόλεμον ὁρμᾶν.

* Τυρται̂ος, υἱὸς τοῦ Ἀρχεμβρότου, Μιλήσιος, ἐλεγειοποιὸς καὶ αὐλητής (cfr Suda).

Zouke, Anagnostikon: 49. Λόγος Κύρου τοῦ πρεσβυτέρου πρὸς τοὺς στρατιώτας

Κῦρος ὁ πρεσβύτερος*  στρατεύων ἐπὶ Λυδίαν τοὺς στρατιώτας ὧδε ἐθάρρυνεν (θαρρύνω < τὸ θάρρος*)·

ἡ Λυδία, χώρα τῆς Ἀσίας (Imagen: Wikipedia)

 «Ἄνδρες φίλοι, γιγνώσκετε δήπου ὅτι ὑμᾶς καὶ ἀγαπῶ καὶ τιμῶ, ἐπεὶ καὶ ὑμεῖς τιμᾶτε καὶ ἀγαπᾶτέ με. ᾽Εκ παίδων ἠγάπων καὶ ἐτίμων ὑμᾶς· ἑώρων (< ὁράω) γὰρ ὅτι ἐγκρατεῖς εἴητε εἰς τὸ πεινῆν καὶ διψῆν· οὐδεὶς γὰρ ὑμῶν ἔπινεν, εἰ μὴ διψῴη (ἐὰν τις ἐθέλῃ μὲν πίνειν, δύνηται δὲ μή, οὗτος διψῇ), οὐδ’ ἤσθιεν, εἰ μὴ πεινῴη (πεινῇ ὁ μὴ ἔχων μηδὲν ὥστε φαγεῖν, ἐθέλων δὲ φαγεῖν). Πρὸς δὲ λογίζομαι ὅτι ἐτολμᾶτε πάντα κίνδυνον ὑπομένειν καὶ πάντα τρόπον ηὑρίσκεσθε, ὥστε ἐργάται ἀγαθῶν ἔργων γενέσθαι.  Ὁμοίως δὲ καὶ νῦν ὁρῶ ὅτι τὰ πολεμικὰ ἀγαθοὶ (· ἀγαθοὶ ἐν τοῖς πολεμικοῖς) ἄνδρες  ἐστέ· τοὺς γὰρ πόνους τοῦ ζῆν ὑπομένετε, ἐν δὲ τοῖς κινδύνοις οὐκ ἀπο-δειλιᾶτε (< δειλιάω: φοβέομαι), οὐδέποτε δ’ ὁ ὕπνος νικᾷ ὑμᾶς. ᾽Εὰν οὖν καὶ νῦν μὴ ἀποδειλιῶμεν, βεβαίαν τὴν νίκην ἕξομεν. ῾Ορμῶμεν (· προσβάλλωμεν) οὖν προθύμως ἐπὶ τοὺς πολεμίους· οὕτω νικῷμεν ἂν αὐτούς. ᾽Εγὼ δ’ ἂν ὑμᾶς ὁρῶ τολμῶντας, ἀγαθὸς ἡγεμὼν ἔσομαι καὶ ἀμείψομαι (ἀμείβομαι: ‘recompensar’) ὑμᾶς. Τολμᾶτε οὖν καὶ νικᾶτε τοὺς πολεμίους· οὕτω τιμῷτε ἂν τὴν πατρίδα».

Ταῦτ’ εἰπὼν ἔθυσε τοῖς θεοῖς καὶ εὐθὺς ἐπὶ τὴν Λυδίαν ἦγε τὴν στρατιάν.

*  Κῦρος, ὁ τῶν Περσῶν βασιλεύς (ca. 559-530 a. C.)

*θάρρος, τό : confianza (de quien no está en peligro)
τόλμα ἡ: audacia
θρασύτης ἡ : temeridad


Cfr Xen. Cyrop. 1.5.7 ss.

Zouke, Anagnostikon: 48. Δερκυλίδας καὶ Μειδίας

Μειδίας* φονεύσας (< φονεύω· ἀποκτείνω) τὴν μητέρα τῆς ἑαυτοῦ γυναικὸς, Μανίαν, κύριος τῆς Αἰολίδος ἐγένετο καὶ ἐν τῇ τῶν Γεργιθίων* ἀκροπόλει μετὰ τῆς ἑαυτοῦ φρουρᾶς (· φυλάκων) διέμενεν.Ὅτε οὖν Δερκυλίδας* τὴν Αἰολίδα καὶ Γέργιθα κατέλαβεν, ἐβούλετο κολάσαι (< κολάζω· τιμωρέω) Μειδίαν ἐπὶ τῷ τῆς Μανίας θανάτῳ. Πρὸς τοῦτο ἔταξε μὲν τοὺς ἑαυτοῦ στρατιώτας περὶ τὰ τείχη, αὐτὸς δὲ σὺν τῷ Μειδίᾳ εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἀκρόπολιν, ἔνθα τῇ Ἀθηνᾷ ἔθυσε.

αἱ πύλαι καὶ τὰ τῆς πόλεως τείχη

Μειδίας δὲ προ-αισθόμενος κακὰ τοῖς ἑαυτοῦ λέγει τῷ Δερκυλίδᾳ· « ᾽Εγώ, ὦ Δερκυλίδα, ἀπέρχομαι οἴκαδε παρασκευάσων ξένιά σοι καὶ τοῖς σοῖς στρατιώταις ». 

Δερκυλίδας μέντοι λέγει· « Οὐ μὰ Δία· αἰσχρὸν (· κακόν, οὐ καλὸν ἰδεῖν) γὰρ ξενίζεσθαι ἐμὲ καὶ τοὺς ἐμοὺς στρατιώτας ὑπὸ σοῦ καὶ τῶν ὑμετέρων· ἡμεῖς γὰρ ἐθύσαμεν τῇ θεᾷ· μένε παρ’ ἡμῖν. ῞Εως δ’ ἂν τὸ δεῖπνον ὑπὸ τῶν ἡμετέρων παρασκευάζηται, ἐγὼ καὶ σὺ τὰ δίκαια διασκεψόμεθα (<δια-σκοπέω)».

᾽Επεὶ δ’ ἐκαθέζοντο, λέγει Δερκυλίδας· «Οἱ ἡμέτεροι, ὦ Μειδία, καταλείπουσι τὴν σφετέραν οὐσίαν τοῖς ἑαυτῶν υἱοῖς· ὑμεῖς δὲ καὶ οἱ ὑμέτεροι τί πράττετε; Σὲ ὁ πατὴρ ἄρχοντα τοῦ σοῦ οἴκου κατέλιπε καὶ τῶν σῶν οἰκιῶν καὶ νομῶν».

«Μάλιστα», εἶπεν ὁ Μειδίας.

Καταλέγοντος δὲ Μειδίου τὰ κτήματα ἀπέγραφον οἱ περὶ Δερκυλίδαν. ᾽Επεὶ δ᾽ ἀπεγέγραπτο πάντα, λέγει ὁ Δερκυλίδας· «Μανία δὲ τίνος ἦν;»

Οἱ δὲ παρόντες εἶπον «Φαρναβάζου*».

«Οὐκοῦν», εἶπεν ὁ Δερκυλίδας, «καὶ τὰ ἐκείνης ἡμέτερα ἂν εἴη, ἐπεὶ νικηταί ἐσμεν».

Οὕτω Δερκυλίδας, τὸν τῆς Μανίας θάνατον ἔχων αἰτίαν*, τὴν ἀρχὴν τὸν Μειδίαν ἀφείλετο (< ἀφ-αιρέω ) καὶ κύριος τῆς Αἰολίδος ἐγένετο. 

_________________
 * Μειδίας, γαμβρός τῆς Μανίας, σατράπου Ἀιολίδος. ταύτην φονεύσας παρέλαβε τὴν σατραπείαν.
* Γέργις, ὄνομα πόλεως. Γεργίθιος ὁ πολίτης
* Δερκυλίδας, στρατηγὸς τῶν Σπαρτιατῶν
* Φαρνάβαζος, σατράπης τοῦ Δασκυλίου
 * εὑρίσκων τὸν αἴτιον τοῦ τῆς Μανίας φόνου, τοῦτ’ ἔστιν, Μειδίαν 

cfr. Xen. Hell. 3.1.15-28

Zouke, Anagnostikon: 47. Μειράκιον ᾽Ερετρικόν

Μειράκιον ᾽Ερετρικὸν διέτριψε [χρόνον] παρὰ Ζήνωνι τῷ φιλοσόφῳ, ἕως εἰς ἄνδρας ἀφίκετο. 

βρέφος, νήπιος, παῖς, μειράκιον, νέος, ἀνήρ, πρεσϐύτης

Ἐρέτρια, πόλις ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Εὐβοίᾳ

῞Υστερον δ’ οὗτος εἰς ᾽Ερέτριαν ἦλθεν. ῾Ο δὲ πατὴρ ἤρετο (<ἔρομαι· ἐρωτάω) αὐτόν, εἰ μάθοι σοφόν τι ἐν τῇ τοιαύτῃ διατριβῇ (· τόπος ἐν ᾧ τινες μανθάνουσιν) παρ’ ἐκείνῳ τῷ φιλοσόφῳ. ῾Ο δ’ἔφη δείξειν τοῦτο. Ὅτε γάρ ποτε ὁ πατὴρ ὠργίσθη (< ὀργίζομαι · ἀγανακτέω) αὐτῷ καὶ τέλος ἔπαισεν (< παίω· τύπτω) αὐτόν, ἡσυχίαν δὲ ἄγων εἶπεν· «῏Ω πάτερ, τόδε μεμάθηκα· τοιοῦτός σοι εἶναι, ὥστε σοι τηλικούτῳ (τηλικοῦτος < ἡλικός) ὄντι μηδέποτε ἀγανακτεῖν· εἰ γὰρ τὰ αὐτὰ σοι καὶ ἐγὼ ἔπραττον, κακὸς ἂν υἱὸς ἦν». Ὁ δὲ πατὴρ ἐπὶ τῷ τοιούτῳ τοῦ παιδὸς τρόπῳ ἥσθη (< ἥδομαι) καὶ εἶπεν· « Ἀληθῶς θαυμάζω ἐκεῖνον τὸν φιλόσοφον, ὅτι τοιαῦτα μαθήματα περὶ τοὺς γονέας ἐδιδάξατό σε· ταῦτα γάρ ἐστι ὁ κάλλιστος κόσμος τῶν νέων.

* Procedencia de la imagen: https://es.wikipedia.org/wiki/Eubea