Zouke, Anagnostikon: 36. B' Κροῖσος καὶ Σόλων

  Κροῖσος δὲ λέγει τὸ δεύτερον. « ᾽Εγὼ οὔκ εἰμι τῶν ἄλλων;»

   Σόλων δ’ ἀποκρίνεται· «Οὐχ ἧττον (κακός < ἥττων < ἥκιστα) τούτων μακαρίζω Τέλλον τὸν Ἀθηναῖον. Τούτῳ παῖδες ἦσαν βέλτιστοι (ἀγαθός < βελτίων < βέλτιστος) καὶ τελευτὴ τοῦ βίου ἦν αὐτῷ καλλίστη· στρατεύσας γὰρ ἐπὶ Μεγαρέας κάλλιστα ἀποθνῄσκει. Οἱ δ’ Ἀθηναῖοι δημοσίᾳ (↔ ἰδίᾳ) θάπτουσι τοῦτον καὶ οὐδένα ἐν μείζονι (μέγας < μείζων < μέγιστον) τιμῇ εἶχον». 

Solón ante Creso. Gerard van Honthorst. 1624. Museo de Arte de Hamburgo (fuente: http://www.wga.hu/index1.html)

   ᾽Επὶ τούτῳ τῷ λόγῳ χαλεπώτερον εἶχεν (χαλεπῶς ἔχω ἐπί τινι : ἀγανακτέω ) ὁ βασιλεὺς ἢ πρότερον. Διὸ λέγει· «῏Ω ξένε Ἀθηναῖε, ἐγὼ δ’ οὐδενός εἰμι κρείττων (ἀγαθός < κρείττων < κράτιστος), οὐδ’ εὐδαιμονέστερος;»

   Ὁ δὲ Σόλων λέγει· «῏Ω βασιλεῦ, πλοῦτον μὲν ἔχεις πλείω καὶ δύναμιν μείζω τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, πλεῖσται δ’ ὅμως τύχαι τῷ ἀνθρώπῳ γίγνονται μέχρι τῆς τελευτῆς. Ὁ θάνατος δὲ μόνον ἐλέγχει ταύτας ἀκριβέστερον (< ἀκριβής) παντὸς ἄλλου. ᾽Εὰν μέχρι τέλους τοῦ βίου εὐδαιμονέστατος διάγῃς, τότε καὶ σὲ λέξω εὐδαίμονα».

Zouke, Anagnostikon: 36. A' Κροῖσος καὶ Σόλων

   Κροῖσος ὁ Λυδῶν βασιλεὺς πλουσιώτατος καὶ κράτιστος ἐνομίζετο εἶναι. Ἧκε δέ ποτε εἰς Σάρδεις Σόλων ὁ Ἀθηναῖος. Τοῦτον ὁ βασιλεὺς προθυμότατα καὶ λαμπρότατα ἐ-ξένισεν (ξενίζω: lat. hospitio excipio), ἐκέλευσε δὲ τοὺς θεράποντας τὸν ξένον περιάγειν κατὰ τοὺς μεγίστους (μέγας < μείζων < μέγιστος) θησαυρούς. ῎Επειτα δὲ λέγει αὐτῷ· « ῏Ω ξένε Ἀθηναῖε, σὺ μάλιστα προέχεις (‘aventajas, superas’) σοφίᾳ πάντων Ἀθηναίων. σωφρονέστερον καὶ δικαιότερον παντὸς ἄλλου κρίνεις. Βούλομαι ἀκούειν σου, εἰ νομίζεις ἄλλον εὐδαιμονέστατον».

Λυδοί, κάτοικοι τῆς Λυδίας, χώρας τῆς Ἀσίας, ἧς πρωτεύουσα αἱ Σάρδεις

   Σόλων δ’ οὐ τὰ ἡδίω, ἀλλὰ τὰ ἀληθέστερα προκρίνων ἀποκρίνεται· «Οὐκ ἀεὶ οἱ τύραννοι εὐδαίμονές εἰσιν· οὗτοι γὰρ τῶν μεγίστων μὲν ἀγαθῶν ἐλάχιστα (μικρός < ἐλάττων < ἐλάχιστος) μετέχουσι, τῶν μεγίστων δὲ κακῶν πλεῖστον (πολύς < πλεῖων < πλεῖστος) μεταλαμβάνουσιν. ᾽Εγὼ πλέον σοῦ μακαρίζω τοὺς παῖδας τῆς Ἀργείας ἱερείας Κλέοβιν καὶ Βίτωνα.

Οὗτοι πάντων τῶν Ἀργείων ἐρρωμενέστατοι (ἐρρωμένος 3 < ῥώννυμι : robustus ↔ ἄρρωστος : infirmus) ἦσαν καὶ ἐν τοῖς ἀγῶσιν οὐδενὸς χείρους, ἆθλα δὲ πλεῖστα καὶ λαμπρότατα ἐλάμβανον. Διὸ καὶ εὐνούστατοι (εὔνους : εὐμενής) αὐτοῖς οἱ θεοὶ ἦσαν· οὔσης γὰρ ἑορτῆς τῇ Ἥρα, ἐπεὶ οἱ βόες ἐκ τοῦ ἀγροῦ οὐ παρῆσαν, οἱ νεανίαι ἐλαύνοντες τὴν ἱερὰν ἅμαξαν μετὰ τῆς μητρὸς εἰς τὸ ἱερὸν κομίζουσιν θᾶττον (ταχύς < θάττων) τῶν βοῶν. Διὸ καὶ ἀρίστη ἡ τελευτὴ τοῦ βίου ἦν αὐτοῖς· δῶρον γὰρ μέγιστον καὶ ἥδιστον πέμπουσιν οἱ θεοὶ θάνατον· μετὰ γὰρ τὴν ἑορτὴν νήδυμος (: νήγρετος) ὕπνος καταλαμβάνει αὐτούς».

Zouke, Anagnostikon: 35. Κῦρος ὁ νεώτερος

Κῦρος ὁ νεώτερος ἦν βασιλικώτατος καὶ ἀξιώτατος πάντων τῶν Περσῶν εἰς τὸ ἄρχειν. Παῖς ἔτι ὤν, ὄτε σὺν τῷ πρεσβυτέρῳ ἀδελφῷ ἐπαιδεύετο, δικαιότερος καὶ σωφρονέστερος αὐτοῦ ἐνομίζετο. Τῶν δ’ ἡλικιωτῶν (ὁ ἡλικιώτης: lat. aequalis) αἰδημονέστατος (< αἰδέομαι : lat. veneror, revereor) ἦν καὶ τοῖς πρεσβυτέροις ἐπείθετο προ-θυμότερον τῶν ὑποδεεστέρων (ὑποδεής < δέομαι : lat. inferior, minor). ῎Επειτα δὲ φιλιππότατος ἦν (φίλιππός εἰμι = ἀγαπῶ τοὺς ἵππους). ἔκρινον δ’ αὐτὸν καὶ τῆς τοξικῆς καὶ τῆς ἀκοντίσεως φιλο-μαθέστατον εἶναι καὶ μελετηρότατον. ῞Οτε δ’ ἐν ἡλικίᾳ ἦν, φιλο-θηρότατος (φιλόθηρος: ὁ ἀγαπῶν τὸ κυνήγιον) καὶ φιλο-κινδυνότατος ἦν καὶ τοῖς μὲν φίλοις πραότατος (πρᾶος: lat. mitis), τοῖς δ’ἐχθροῖς τραχύτατος (τραχύς : cfr tráquea) καὶ φοβερώτατος ἀνταγωνιστὴς ἦν. 

ἡ τοξική τέχνη

ἡ ἀκόντισις

Σατράπης δὲ τῆς Λυδίας ὤν ἐν βραχυτάτῳ χρόνῳ ἄρχων ἱκανώτατος καὶ ἐγκρατέστατος γίγνεται. Πᾶσαι δ’ αἱ πόλεις προθύμως ἐπείθοντο αὐτῷ καὶ εὐδαιμονέστεροι ἢ πρὶν ἦσαν καὶ πάντες δ’ οἱ φίλοι πιστότεροι αὐτῷ ἦσαν.

Comp.: -τερος -τέρα -τερον
Superlat.: -τατος -τάτη -τατον

Zouke, Anagnostikon: 34. ῾Η γυμναστική

    ῾Η γυμναστικὴ ἄσκησις λαμπρὰ (· κλεινὴ) τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματός ἐστι. Οἱ δ’ εὖ τὰ σώματα ἔχοντες ἀεὶ ὑγιαίνουσι (· ἰσχύουσι) καὶ ἡδέως τὸν βίον διάγουσι· πρῴ (lat. mane) τε γὰρ ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγείρονται καὶ ἀσμένως ἐσθίουσι καὶ πίνουσι, πολὺ δ’ ἔτι εὐχαρίστως καθεύδουσιν. 

ἀγωνίζονται δ’ ἀγωνισταί

   Οὕτω τὸ μὲν σῶμα αὐτῶν οὐδέποτε κακῶς ἔχει (lat. male se habet), τὸ δὲ φρόνημα ἀεὶ εὐγενές ἐστιν, ὥστε εὐσεβῶς μὲν πρὸς τοὺς θεούς, εὐπρεπῶς δὲ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους, φιλοφρόνως δὲ πρὸς τοὺς ἀδυνάτους ἔχουσιν. ᾽Εν δὲ τοῖς πολεμικοῖς ἀγῶσι πάνυ ἀνδρείως μάχονται καὶ τῇ πατρίδι ὑπουργίαν (· ὑπηρεσίαν) προσ-φέρουσι.

   Διὰ ταῦτα ὑπὸ πάντων τῶν πολιτῶν γεραίρονται (γεραίρω: Pas. ‘ser celebrado, recibir honores’) καὶ τὸν λοιπὸν βίον σεμνῶς διάγουσι καὶ ἀποθνῄσκοντες δόξαν τοῖς υἱοῖς καταλείπουσι. Τοῖς δ’ ἀσθενῶς τὸ σῶμα ἔχουσι, καὶ λήθη (↔ μνήμη) καὶ ἀ-θυμία καὶ μανία πολλάκις ἐγ-γίγνονται.