Zouke, Anagnostikon: 24. Διογένης καὶ Κορίνθιοι

Ὅτε Φίλιππος ἐπεβούλευε (ἐπιβουλεύω: ‘planear’, ‘maquinar’) τοῖς Κορινθίοις καὶ παρεσκευάζετο ἐπελαύνειν (ἐπελαύνω: ἐπέρχομαι) τῇ πόλει αὐτῶν, οἱ ἄρχοντες παρεκελεύοντο (< παρα-κελεύομαι) τοῖς πολίταις τὸ τεῖχος ἐπισκευάζειν (lat. reficere). Οἱ δὲ ἐμιμνήσκοντο (μιμνήσκομαι : ἐνθυμοῦμαι, ἀναλογίζομαι) μὲν τῆς παλαιᾶς δόξης, ὅτι πρώτη τῶν ῾Ελληνίδων (Ἑλληνίς f.: ´Ἑλλην m.) τῆς πόλεων ἦν, μετελάμβανον (μεταλαμβάνω: λαμβάνω μέρος) δὲ τοῦ ἔργου· καὶ ὁ μὲν προσέφερε τοῖς τειχοποιοῖς λίθους, ὁ δ’ ὑπεστήριζε (ὑποστηρίζω: ‘sostener, apuntalar’) τὴν ἔπαλξιν (< ἐπ-ἀλέξω: lat. defensio), οὐδεὶς δ’ ἔληγε (λήγω: παύω) τοῦ ἔργου πρὸ τῆς ἑσπέρας. ῾Ωμοίαζεν οὖν ἡ πόλις ἐργαστηρίῳ καὶ οἱ ἄνδρες ἐπεμέλοντο (ἐπιμελέομαι: lat. curo) τῶν τε ὅπλων καὶ τῆς ἀμύνης (ἄμυνα: ἔπαλξις).

ὁ Διογένης ὁ Κυνικός ἐν τῷ πίθῳ

Διογένης δ’ ὁ φιλόσοφος, ἐπεὶ οὐδεὶς αὐτῷ ἔλεγε μεταλαμβάνειν τοῦ ἔργου, ἐκύλιε (κυλίω: 'hacer rodar') καὶ αὐτὸς τὸν πίθον ἐχόμενος (ἔχομαι: συγκρατέω) αὐτοῦ στερρῶς. Ὅτε δέ τις τῶν φίλων λέγει αὐτῷ «διὰ τί  κυλίεις, ὦ Διόγενες, τὸν πίθον; », ἀποκρίνεται «ἵνα μὴ μόνος ἀ-μέτοχος (< μετέχω: μεταλαμβάνω) τῆς ἐργασίας ᾦ».