Zouke, Anagnostikon: 25. Ἀγησίλαος ἐν Αὐλίδι Βοιωτίας

᾽Επεὶ οἱ Σπαρτιᾶται ἡγεμόνες ἐν ῾Ελλάδι ἐγεγόνεσαν, ἐκέλευσαν Ἀγησίλαον πορεύεσθαι εἰς Ἀσίαν ἀπαλλάξοντα (ἀπαλλάττω: apartar, librar) τῶν δεινῶν (τὰ δεινά: ‘los peligros’) τοὺς ἐν ᾽Ασίᾳ ῞Ελληνας. Ἀγησίλαος δὲ παρεσκευάκει θυσίαν ἐν Αὐλίδι, ἔνθαπερ λέγουσι καὶ Ἀγαμέμνονα, ὅτε ἐπὶ Τροίαν ἐστράτευε, τεθυκέναι (< θύω). ῾Ιππεῖς δ’ ὅμως τῶν Βοιωτῶν τὰ ἐπὶ τοῦ βωμοῦ ἱερὰ διερρίφεσαν (< διαρρίπτω. ρίπτω : βάλλω) καὶ τοὺς στρατιώτας τοῦ Ἀγησιλάου ἐδεδιώχεσαν (< διώκω).

Reconstrucción histórica de cómo habría sido Agesilao II de Esparta
Ἀγησίλαος*

Ἀγησίλαος δὲ τοῖς βοιωτάρχοις (: ταῖς τῆς Βοιωτίας ἀρχαῖς) ἐμήνυσεν (<μηνύω: 'anunciar')· «᾽Εγώ τε καὶ οἱ ἐμοὶ στρατιῶται οἰόμεθα οὐδὲν κακὸν ὑμῖν πεπραχέναι. ῾Υμεῖς δ’ ὅμως τὰ ἱερά τε ἐκ τοῦ βωμοῦ διερρίφατε καὶ δεδιώχατε τοὺς μέλλοντας θύσειν. ᾽Επεὶ οὖν ταῦτα πεπράχατε, τοὺς θεοὺς πολεμίους ἕξετε ». Εὐθὺς δὲ μετὰ τοῦτο ᾤχετο (< οἴχομαι = ἀπέρχομαι) εἰς ῎Εφεσον.

*Agesilao II, rey de Esparta (388-358 a.C.)

Zouke, Anagnostikon: 24. Διογένης καὶ Κορίνθιοι

Ὅτε Φίλιππος ἐπεβούλευε (ἐπιβουλεύω: ‘planear’, ‘maquinar’) τοῖς Κορινθίοις καὶ παρεσκευάζετο ἐπελαύνειν (ἐπελαύνω: ἐπέρχομαι) τῇ πόλει αὐτῶν, οἱ ἄρχοντες παρεκελεύοντο (< παρα-κελεύομαι) τοῖς πολίταις τὸ τεῖχος ἐπισκευάζειν (lat. reficere). Οἱ δὲ ἐμιμνήσκοντο (μιμνήσκομαι : ἐνθυμοῦμαι, ἀναλογίζομαι) μὲν τῆς παλαιᾶς δόξης, ὅτι πρώτη τῶν ῾Ελληνίδων (Ἑλληνίς f.: ´Ἑλλην m.) τῆς πόλεων ἦν, μετελάμβανον (μεταλαμβάνω: λαμβάνω μέρος) δὲ τοῦ ἔργου· καὶ ὁ μὲν προσέφερε τοῖς τειχοποιοῖς λίθους, ὁ δ’ ὑπεστήριζε (ὑποστηρίζω: ‘sostener, apuntalar’) τὴν ἔπαλξιν (< ἐπ-ἀλέξω: lat. defensio), οὐδεὶς δ’ ἔληγε (λήγω: παύω) τοῦ ἔργου πρὸ τῆς ἑσπέρας. ῾Ωμοίαζεν οὖν ἡ πόλις ἐργαστηρίῳ καὶ οἱ ἄνδρες ἐπεμέλοντο (ἐπιμελέομαι: lat. curo) τῶν τε ὅπλων καὶ τῆς ἀμύνης (ἄμυνα: ἔπαλξις).
ὁ Διογένης ὁ Κυνικός ἐν τῷ πίθῳ

Διογένης δ’ ὁ φιλόσοφος, ἐπεὶ οὐδεὶς αὐτῷ ἔλεγε μεταλαμβάνειν τοῦ ἔργου, ἐκύλιε (κυλίω: 'hacer rodar') καὶ αὐτὸς τὸν πίθον ἐχόμενος (ἔχομαι: συγκρατέω) αὐτοῦ στερρῶς. Ὅτε δέ τις τῶν φίλων λέγει αὐτῷ «διὰ τί  κυλίεις, ὦ Διόγενες, τὸν πίθον; », ἀποκρίνεται «ἵνα μὴ μόνος ἀ-μέτοχος (< μετέχω: μεταλαμβάνω) τῆς ἐργασίας ᾦ».

Zouke, Anagnostikon: 23. Λητὼ καὶ Νιόβη


Λητοῦς* δύο παῖδες γίγνονται, Ἀπόλλων καὶ Ἄρτεμις. Νιόβη δ’ ἐν Θήβαις ἑπτὰ μὲν υἱούς, ἑπτὰ δὲ θυγατέρας τίκτει. ᾽Επαίρεται (ἐπαίρει σαυτὸν: levantarse; fig. jactarse) οὖν ἐπὶ εὐτεκνίᾳ Νιόβη καὶ λέγει· «᾽Εγὼ Λητὼ ὑπερβάλλω· ἐμοὶ μὲν γὰρ τέτταρες καὶ δέκα παῖδές εἰσι, Λητοῖ δὲ μόνον δύο ». Μάτην αἱ ἄλλαι γυναῖκες τῇ τῶν λόγων πειθοῖ* συμβουλεύουσι τῇ Νιόβῃ σέβειν Λητώ, ἀλλ᾽ οὐδὲν ἤνυον (< ἀνύω: lograr).

Λητὼ δ’ ἐπεὶ ταῦτα μανθάνει, ὀργίζεται τῇ Νιόβῃ, ὅτι οὐκ ἔχει αἰδῶ* πρὸς τοὺς θεοὺς καὶ τούτοις δι-αγωνίζεται. Διὸ παροξύνει τὸν Ἀπόλλωνα καὶ Ἄρτεμιν κατὰ τῶν παίδων τῆς Νιόβης· καὶ τοὺς μὲν παῖδας Ἀπόλλων κατετόξευσε, τὰς δὲ θυγατέρας Ἄρτεμις. 



...τοὺς μὲν παῖδας Ἀπόλλων κατετόξευσε, τὰς δὲ θυγατέρας Ἄρτεμις

Νιόβη δὲ περίλυπος ἀπολείπει Θήβας, καὶ πρὸς τὸν πατέρα εἰς Σίπυλον τῆς Ἀσίας ἔρχεται. ᾽Ενταῦθα εὔχεται τῷ Διὶ καὶ εἰς λίθον ὑπ’ αὐτοῦ μεταβάλλεται. ᾽Εκ τούτου δὲ χεῖται (< χέω) δάκρυα ἐκ τοῦ λίθου νυκτός τε καὶ ἡμέρας.

ἡ Νιόβη μεταβαλομένη εἰς λίθον
*
ἡ γραμματική

ἡ Λητώ (tema:Λητοϳ-), G. Λητοῦς, D. Λητοῖ, Ac. Λητ
ἡ πειθώ (tema: πειθοϳ-) πειθοῦς, πειθοῖ, πειθώ
ἡ αἰδώς (tema: αἰδοσ-) αἰδούς, αἰδοῖ, αἰδῶ


Zouke, Anagnostikon: 22. Ἀθηναῖοι ἄνδρες


Αἱ Ἀθῆναι πατρὶς ἀνδρῶν σοφῶν, ποιητῶν, ῥητόρων καὶ στρατηγῶν ἦν.

᾽Εν τοῖς σοφοῖς (: μεταξύ τῶν σοφῶν) καταλέγουσι Σωκράτη καὶ Πλάτωνα,
ἐν τοῖς ποιηταῖς Σοφοκλέα καὶ Εὐριπίδην,
ἐν τοῖς ῥήτορσι Δημοσθένη καὶ Αἰσχίνην,
ἐν δὲ τοῖς στρατηγοῖς Περικλέα καὶ Θεμιστοκλέα.




Resultado de imagen de sócrates platón
Τῷ Σωκράτει οἱ νέοι συνῆσαν (σὺν + εἰμι τιν: ‘acudir a alguien’) καὶ φιλοσοφίαν ἐδιδάσκοντο,
τοῦ δὲ Σοφοκλέους καὶ Εὐριπίδου τὰ ἔργα ἔτερπεν (τέρπω: ‘deleitar’) ἐν τῷ θεάτρῳ τοὺς θεατάς.
Τῷ Δημοσθένει καὶ Αἰσχίνῃ ὁ δῆμος ἐν τῆ ἐκκλησίᾳ προσεῖχε [τὸν νοῦν/τὴν διάνοιαν/τὴν γνώμην/abs.: ‘dirigir la atención, prestar atención’] καὶ αὐτῶν ἀσμένως (lat. libenter) ἤκουε·
Περικλέους ἡ ἀρχὴ «χρυσοῦς αἰὼν» τῶν Ἀθηνῶν ὠνομάζετο.
Θεμιστοκλέα δέ, ὅτι αἴτιος τῆς ἐν Σαλαμῖνι ἥττης (ἧττα ↔ νίκη) τῶν βαρβάρων ἦν, οἱ ῞Ελληνες ἐν τιμῇ εἶχον (ἐν τιμῇ ἔχω: τιμάω).


Resultado de imagen de escuela de atenas analisis