Zouke, Anagnostikon: 17. . Ὁ χειμών

Χειμῶνος, ὅταν πολλὴ χιὼν τοὺς ἀγροὺς κατέχῃ (: σκεπάζει), οἵ τε γεωργοὶ ἡσυχίαν ἄγουσι (: ἡσυχάζουσι) καὶ οἱ ποιμένες. 

πολλὴ χιὼν (ἡ χιών -όνος)

Οὔτε γὰρ τοὺς ἀγροὺς ἔστιν (οὐ-τε ἔστιν + inf.: οὐκ ἔξεστι) ἐργάζεσθαι διὰ τὴν χιόνα, οὔτε νέμειν τὰ πρόβατα, ὅτι χόρτος οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς λειμῶσιν.

Οἱ δὲ ναῦται τὰ πλοῖα εἰς τοὺς λιμένας κατάγουσι (‘llevar de alta mar a puerto, a tierra firme’) καὶ ἐνταῦθα μένουσιν εἰς τὸ ἔαρ· 

ἄπορος γὰρ ἡ θάλαττα καὶ διὰ τὸν κρύσταλλον καὶ διὰ τοὺς χειμῶνας.

κρύσταλλος

 ᾽Εν δὲ ταῖς οἰκίαις οἱ ἄνθρωποι ξύλα καίουσιν· ὅταν δ’ ἀναγκάζωνται ἔξω τοῦ οἴκου εἶναι, πυκνοὺς χιτῶνας ('ropa gruesa') καὶ χλαίνας ('capas') ἐνδύονται, τὰς δὲ κεφαλὰς διφθέραις (: δέρματαις) ἐγκαλύπτουσι. 

διφθέρα -ας, ἡ

Πολλάκις δ’ αἱ κατ’ ἀγρὸν ὁδοὶ τῇ χιόνι οὕτω δύσποροι (: δύσβατοι) γίγνονται, ὥστε τοὺς γεωργοὺς πολλὰς ἡμέρας καὶ δὴ καὶ μῆνας τῶν γειτόνων ἀποκλείεσθαι.

Τὰ δὲ θηρία τῷ λιμῷ ἀναγκάζονται τοῖς τῶν γεωργῶν σταθμοῖς πλησιάζειν καὶ ἁρπάζειν χῆνας καὶ ἄλλα ζῷα.

χήν χηνός

Zouke, Anagnostikon: 16. Ἀλέξανδρος καὶ ὁ διδάσκαλος

Ἀλέξανδρος ὁ Φιλίππου ἐμάνθανε θηρεύειν, τοξεύειν, κιθαρίζειν καὶ γράφειν (: ζωγραφεῖν). ὁ γὰρ Φίλιππος ἐβούλετο (: ἤθελε) αὐτὸν παιδεῦσαι, ὥστε τέλειον (: ἄμεμπτον) εἶναι.

Ἀλέξανδρος ὁ Φιλίππου

Καθ’ ἑκάστην (scil. ἡμέραν) οὖν προέκοπτεν (προκόπτω: ‘avanzar’) ἐπὶ τὸ θηρεύειν καὶ τοξεύειν, περὶ δὲ τὸ κιθαρίζειν καὶ γράφειν οὐκ εἶχε (< ἔχω) σπουδήν (: ἐπιμέλειαν).

Λέγεται δήποτε τὸν διδάσκαλον κελεῦσαι αὐτὸν κροῦσαι χορδήν τινα ἀντ’ ἄλλης. Ἀλέξανδρος δ’ ὅμως λέγει τῷ διδασκάλῳ· «Καὶ τί διαφέρει, ἂν ταύτην ἀντ’ ἐκείνης κρούσω;» 

ὁ νεανίας κρούει λύρᾳ

῾Ο δ’ ἀποκρίνεται ὅτι τῷ μέλλοντι βασιλεύσειν οὐδὲν διαφέρει, ἀλλὰ τῷ βουλομένῳ θεραπεῦσαι τὰς τέχνας (artes colere)· οὕτω γὰρ ἤλπιζεν αὐτὸν μαλακοῖς (↔ καρτεροῖς) λόγοις παιδεύσειν.