Zouke, Anagnostikon: 13. Υἱὸς καὶ λέων γεγραμμένος

Γέρων δειλὸς ὁρᾷ καθ᾽ ὕπνους ὅτι ὁ υἱὸς ὑπὸ λέοντος κατησθίετο (: κατετρώγετο). Εὐθὺς δ’ἐκ τοῦ φόβου οἴκημα καλὸν καὶ μετέωρον (: ὑψηλόν) κατασκευάζει καὶ ἐνταῦθα μετὰ θεραπόντων τὸν υἱὸν ἐγκλείει. Κοσμεῖ (: στολίζει) δ’ ἔνδον τὸ οἴκημα ἀνδριᾶσι καὶ ἄλλῳ κόσμῳ. ἐπὶ δὲ τοῦ τοίχου γράφει πρὸς τέρψιν τοῦ υἱοῦ γίγαντας, λέοντας καὶ παντοῖα ζῷα· οὕτω γὰρ οἱ λέοντες καὶ ἐλέφαντες ἀκίνδυνοι ἦσαν τῷ υἱῷ. 

ἀνδριάς-άντος

λέων καὶ ἐλέφας γεγραμμένοι ἐπὶ τοῦ τοίχου

 ῾Ο δὲ παῖς πλησιάζει μὲν τοῖς λέουσι καὶ ἐλέφασι, περίλυπος δ’ ἦν, ὅτι κατάκλειστος ἦν. Καὶ δήποτε λέγει τῷ ἐλέφαντι· «῏Ω ἐλέφαν, ὡς καλὸς εἶ καὶ καλοὺς ὀδόντας ἔχεις».᾽Εφεξῆς δὲ πλησιάζει τῷ λέοντι καὶ λέγει αὐτῷ. «῏Ω κακὲ λέον, δικαίως οἱ θηρευταὶ ἱμᾶσι δεσμεύουσί σε· τοῖς γὰρ ὀδοῦσι δάκνεις καὶ τὰ θηράματα φονεύεις. Καὶ ἐγὼ δὲ διὰ σὲ κατάκλειστός εἰμι, ὡς ἐν φρουρᾷ (: φυλακῇ)». 

λέων ἱμᾶσι δεδεσμευόμενος

Καὶ εὐθὺς ἐπιβάλλει τῷ τοίχῳ τὸν δάκτυλον καὶ ἐκτυφλώττει τὸν λέοντα. Σκόλοψ δ’ ὅμως τῷ δακτύλῳ ἐμπήγνυται καὶ ὄγκωμα καὶ φλεγμονὴν ἐπιφέρει αὐτῷ. ᾽Εξ αὐτοῦ δ’ ἐπιγίγνεται (: ἐπέρχεται) πυρετὸς τῷ παιδὶ καὶ μετ’ οὐ πολὺ ἀποθνῄσκει. Οὕτω ὁ υἱὸς τοῦ γέροντος τὸ πεπρωμένον (: τὸ μοιραῖον) οὐκ ἀποφεύγει.

Σκόλοψ δ’ ὅμως τῷ δακτύλῳ ἐμπήγνυται καὶ ὄγκωμα καὶ φλεγμονὴν ἐπιφέρει αὐτῷ

Zouke, Anagnostikon: 12. Οἱ γάμοι Πηλέως καὶ Θέτιδος

Πηλεὺς (ἥρως ἀρχαῖος, βασιλεὺς τῆς Φθίας) καὶ Θέτις (θεά, θυγάτηρ τοῦ Νηρέως, θεοῦ τῶν ὑδάτων) ἐν τοῖς γάμοις ἀγαθὰς (: καλὰς) περὶ τῆς εὐτυχίας ἐλπίδας εἶχον. Διὸ ἐν τῷ δώματι (= τὸ ἀνακτόρῳ) κόσμον λᾳμπρὸν κατεσκεύαζον καὶ τοὺς τῆς Φθίας κατοίκους ὡς καὶ τοὺς θεοὺς ἐδέχοντο πλὴν τῆς ῎Εριδος. 

 Οἱ γάμοι Πηλέως καὶ Θέτιδος

Προσέρχονται οὖν οἱ μὲν θεοὶ σὺν θώραξι καὶ ἀσπίσι καὶ ἄλλοις ὅπλοις λαμπροῖς εἰς τὸ δῶμα, οἱ δὲ κάτοικοι μετὰ τῶν παίδων εἰς τὴν αὐλὴν τῶν βασιλείων μένουσιν. ῾Η θεὰ δ’ ὅμως ῎Ερις ὀργίζεται καὶ ἐν μέσῳ τῷ δώματι μῆλον ῥίπτει. ᾽Επιγραφὴ δ’ ἐπ’ αὐτοῦ ἦν «τῇ καλλίστῃ». ᾽Εν ταῖς θεαῖς ἦσαν ἡ ῞Ηρα, ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ἡ Ἀφροδίτη. 

ἡ Ἀθηνᾶ, θυγάτηρ τοῦ Διός, θεὰ τῆς σοφίας, ἡ Ἀφροδίτη, θεὰ τοῦ κάλλους καὶ ἡ ῞Ηρα, σύζυγος τοῦ Διός, θεὰ τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας.

 
Τούτων ἡ μὲν ῞Ηρα τῇ σεμνότητι τῶν ἄλλων διέφερεν, ἡ Ἀθηνᾶ τῇ τῶν γραμμάτων σοφίᾳ καὶ τῇ ὁπλίσει (ἡ ὅπλισις) ὑπερεῖχεν, ἡ δ’ Ἀφροδίτη τῇ τῆς ἐσθῆτος πολυτελείᾳ καὶ τῇ τοῦ σώματος χάριτι τὰς ἄλλας ὑπερέβαλλεν. Αὗται οὖν περὶ τοῦ μήλου ἤριζον καὶ τὴν τῆς ἑορτῆς φαιδρότητα (‘alegría’) διέλυον.

Τέλος Πάριδι τῷ τοῦ Πριάμου ἐπιτρέπουσι τὴν κρίσιν καὶ λέγουσιν· «῏Ω Πάρι, ἐπιτρέπομέν σοι τὴν κρίσιν περὶ τῆς καλλίστης». Οὗτος δὲ θαυμάζει μὲν τῆς ῞Ηρας τὸ σχῆμα (σχῆμα· ὄψις) καὶ τῆς Ἀθηνᾶς τὴν ἀσπίδα καὶ κόρυν (ἡ κόρυς κόρυθος: περικεφαλαῖα), προσφέρει δὲ τὸ μῆλον τῇ Ἀφροδίτη.

ἡ κρίσις τοῦ Πάριδος