ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ γεωργὸς, καὶ τὴν ἀν-αίδειαν (< αἰδώς: Lat. pudor, verecundia) τοῦ ἀνθρώπου θαυμάζων, πρῶτον μὲν βραχύ τι ἐ-σίωπα. ἔπειτα δὲ, βουλόμενος ἐπι-δεικνύναι αὐτὸν ψευδῆ, ἐξ-εῦρε μηχανήν τινα σοφωτάτην, ὅπως ταῦτα γένοιτο. ἦν δὲ ἡ μηχανὴ τοιάδε·
κρύψας ὁ γεωργὸς ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν (dat. dual.; ἄμφω· Lat. ambo) τοὺς τοῦ ἵππου ὀφθαλμοὺς τοιάδε ἔ-λεξεν·
 |
| ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν γράφειν |
«ἀλλ’, ὦ δαιμόνιε, εἰ σὸς δὴ ὁ ἵππος ἐστὶν, σὺ δὲ ἄρα αὐτον ἐκ νέου θρέψας ἔχεις, τόδε μοι ὅ ἐρωτήσω πάνυ ῥᾳδίως ἀποκρινεῖ (fut.)
εἰπὲ γάρ μοι πότερον (acc. relat.) τῶν ὀφθαλμῶν ὁ ἵππος τυφλός ἐστιν;»
ὁ δὲ φὼρ πρὸς ταῦτα ἐπί τινα χρόνον ἠπόρει, ἔ-φη δὲ τέλος ὅτι τὸν δεξιόν (acc. relat.) [sc. τυφλός ἐστιν].
f
No hay comentarios:
Publicar un comentario