Stoffel, An Epitome of the New Testament: 172. Pedro y Juan corren al sepulcro

     Ἡ δὲ Μαρία Μαγδαληνή, ἅμα κενὸν (· ἄνευ Ιησοῦ) εὑροῦσα τὸν τάφον ἔδραμε καὶ ἀπήγγειλε τῷ Σίμωνι Πέτρῳ καὶ τῷ Ἰωάννῃ ὅτι «῏Ηραν (< αἴρω) τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν, ποῦ ἔθηκαν αὐτόν».
 
     Καὶ εὐθὺς Πέτρος καὶ Ἰωάννης ἔτρεχον πρὸς τὸ μνημεῖον.

 Ἔτρεχον ὁμοῦ. Ὁ ᾿Ιωάννης, ὡς νεώτερος ὤν, προέδραμε ταχίον τοῦ Πέτρου καὶ ἀφίκετο πρῶτος, εἰσελθεῖν δ’ οὐκ ἐτόλμα.


     Ὁ δὲ Πέτρος, εὐτολμότερος ὅσῳ βραδύτερος, ἀφικόμενος εἰσῆλθεν, καὶ νῦν οἱ δύο τὰ μὲν ὀθόνια ἐθεώρουν κείμενα, καὶ χωρὶς τῶν ὀθονίων τὸ σoυδάριον καλῶς ἐντετυλιγμένον (< ἐντυλίσσω), τὸν δὲ Ἰησοῦν αὐτὸν οὐχ εὗρον.

τὰ ὀθόνια κείμενα καὶ τὸ σουδάριον καλῶς ἐντετυλιγμένον

     ᾽Απῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτούς, ὁ μὲν Ἰωάννης πιστεύων, ὁ δὲ Πέτρος θαυμάζων τὸ γεγονός.