Hiperbórea

     Οἱ Ὑπερβόρειοι ᾤκουν (οἰκέω) νῆσον ἐν τοῖς ἀντι-πέρας τῆς Κελτικῆς τόποις κατὰ τὸν ὠκεανὸν (ὠκεανός · ποταμὸς ὃς περιρρεῖ κύκλῳ ὅλην τὴν γήν), παραπλησίαν τῇ Σικελίᾳ.

     Ἡ μὲν νῆσος εὔγειος (εὖ + γῆ) ἦν καὶ πάμ-φορος καὶ διττοὺς κατ’ ἐνιαυτὸν ἔφερε καρπούς, οἱ δὲ οἰκηταὶ μακάριοι καὶ ὄλβιοι ἦσαν.

Mapa de Abraham Ortelius, Ámsterdam 1597 (Public Domain)

     Οἱ μὲν Ὑπερβόρειοι τῶν θεῶν μάλιστα τὸν Ἀπόλλω ἐ-σέβοντο καὶ καθ’ ἡμέραν ἐλάτρευον ᾠδαῖς καὶ ὕμνοις, τοῦ δὲ θεοῦ ἐν τῇ νήσῳ ναὸς ἦν ἀξιόλογος (lat. laude dignus). Οἱ πλεῖστοι τῶν Ὑπερβορείων κιθαρισταὶ ἦσαν καὶ ἐν τῷ ναῷ συνεχῶς ἐκιθάριζον καὶ ὕμνους ᾖδον (ᾄδω) τῷ θεῷ.

     Λέγουσιν οἱ παλαιοὶ μυθογράφοι ὅτι ὁ θεὸς πολλάκις ἐνετύγχανε τοῖς Ὑπερβορείοις καὶ ἐχόρευε καὶ ἐκιθάριζε συνεχῶς ἀπὸ ἰσ-ημερίας (ἱσημηρία: aequinoctium) ἐαρινῆς μέχρι τῆς μετοπωρινῆς ἰσημερίας.