Zouke, Anagnostikon: 21. Τὰ Τέμπη

Τὰ Τέμπη τὰ Θεσσαλικὰ χῶρός ἐστι μεταξὺ τοῦ ᾽Ολύμπου καὶ τῆς ῎Οσσης. ῎Ορη δὲ ταῦτα ὑπερ-ύψηλά (ὑψηλός ↔ ταπεινός) ἐστι καὶ σχίζεται, οἷον ὑπὸ θείας φροντίδος. Χωρίον (: τοποθεσία) οὕτω γίγνεται τὸ μὲν μῆκος (↔ τὸ δὲ πλάτος) ἐπὶ τεσσαράκοντα σταδίους, τὸ δὲ πλάτος σχεδὸν πλέθρου.

τὸ στάδιον = 6 πλέθρα
τὸ πλέθρον = 100 πόδες
πούς ὁ = 29,6 cm.

᾽Εν τούτῳ ἄλση (ἄλσος, -εος τὸ : cfr lat. saltus) ἐστὶ καὶ δάση (δάσος ↔ ψιλός) σκιερὰ (< σκιά) καὶ πλῆθος ἀνθέων (: ἄνθη πολλά ἐστιν).

Τέμπη κοιλὰς (κοιλάς-άδος ἡ: valle profundo) ἐστι κατὰ τὸν ῥοῦν τοῦ Πηνειοῦ ποταμοῦ μεταξὺ τοῦ ᾽Ολύμπου καὶ τῆς ῎Οσσης.

῎Ορνιθες δ’ ἡδέως ᾄδουσι καὶ τῷ μέλει τὸν κάματον (< κάμνω) τῶν ὁδοιπόρων ἀφανίζουσι. Διὰ μέσου δὲ τῶν Τεμπῶν ὁ Πηνειὸς ποταμὸς ῥεῖ, εἰς ὅν χείμαρροι (: χεῖμα < χιών + ῥόος < ῥέω) καὶ ῥύακες (< ῥύαξ < ῥόος ) ἐμβάλλουσι. Τούτου αἱ πηγαὶ ἐν τοῖς ὄρεσίν εἰσιν. ῎Εχει δ’ οὕτω διατριβὰς ποικίλας ὁ τόπος οὐκ ᾀνθρωπίνης χειρὸς ἔργα, ἀλλὰ φύσεως· ἐν δὲ τῷ ὄρει ᾽Ολύμπῳ, ὅς ὑπέρ-κειται τῶν Τεμπῶν, οἱ δώδεκα ᾽Ολύμπιοι θεοὶ τὸ πάλαι (adv.) τὰς κατ-οικίας εἶχον καὶ ἥδοντο ἐπὶ τῇ θέᾳ (< θεάομαι, πρόσοψις) τῶν Τεμπῶν καὶ τῷ μέλει τῶν ὀρνίθων.

ὁ Ὄλυμπος

Zouke, Anagnostikon: 20. Γέρων ξυλοκόπος

Γέροντα ξυλοκόπον τὸ γῆρας κατέτρυχε (κατατρύχω = πιέζω)· τῷ γὰρ γήρᾳ πρόσεστι (: προστίθενται) πολλὰ τὰ δεινά (: δυστυχήματα). ᾽Επειδὴ δὲ τοῦτον οὐδεὶς ἐθεράπευεν, ἵνα τὰ ἐπιτήδεια (: ἡ τροφή) ἔχῃ, καθ’ ἑκάστην [ἡμέραν] ξύλα (: δένδρα) ἐκ τοῦ δρυμῶνος (δρυμών -ῶνος ἡ = δρυμός) ἔκοπτε καὶ εἰς τὸ ἄστυ ταῦτα ἐπὶ τῶν ὤμων ἐκόμιζε. 

τό γῆρας -ως < γέρων, γεροντος

ὁ ὦμος -ου

Πέρας (: τέλος) δ’ ὅμως τῶν δεινῶν οὕτως οὐκ ἦν καὶ διῆγε τὸν βίον μετὰ πόνου· τῷ γὰρ γήρᾳ καὶ τῇ λιτῇ (λιτός: ταπεινός) διαίτῃ ἀσθενὴς ἦν καὶ σπανίως μετελάμβανε (μεταλαμβάνω: ἐσθίω) κρεῶν· ἔστι δ’ ὅτε (ἐνίοτε: ‘en algunas ocasiones’) μόνον μικρά τεμάχια (< τέμνω) ἄρτου καὶ κρεῶν παρὰ τῶν κατοίκων ἐλάμβανεν ὡς γέρας τοῦ γήρως, ἀλλὰ καὶ ταῦτα οὐχ ἱκανὰ ἦν λῦσαι αὐτὸν τῶν πόνων καὶ τοῦ γήρως. 

τὸ γέρᾰς -ως: βραβεῖον, δῶρον

Καί ποτε διὰ τὸν πόνον τῆς ὁδοῦ τὸ φορτίον ἀπορρίπτει κατὰ γῆς καὶ ἱκετεύει τὸν Θάνατον πέρας τῶν δεινῶν παρέχειν αὐτῷ. Αἴφνης ὁ Θάνατος ἐπιφαίνεται καὶ πυνθάνεται παρὰ τοῦ γέροντος, διατὶ (διὰ τί: lat. ‘quamobrem’) αὐτὸν ἐπικαλεῖται. Ὁ δὲ γέρων ἀποκρίνεται· « ἵνα τὸ φορτίον ἄρῃς (αἴρω: σηκόω)».