ἔ-φη οὖν ὁ Θαλῆς βέλτιον εἶναι μὴ γαμεῖν, μηδὲ παῖδας τίκτειν. βουλόμενος δὲ καὶ Σόλωνα τοῦτο πείθειν, τοιάδε ἐ-μηχανήσατο.
ἄνθρωπόν τινα παρ-ε-σκεύασε, φάσκοντα «ξένον ἑαυτὸν ὄντα ἐξ Ἀθηνῶν ἀρτίως (· νῦν) ἥκειν (ἥκω· βαίνω perf.)».
πυνθανομένου (πυνθάνομαι: αἰτέω, ἐρωτάω) δὲ τοῦ Σόλωνος περὶ τῶν ἐκεῖ, ὁ ἄνθρωπος (δε-διδαγμένος (< διδάσκω) ἃ χρὴ λέγειν), «οὐδὲν», ἔ-φη, «καινὸν, πλὴν ὅτι (lat. nihil novi nisi quod) ἐκφορὰ ἦν νεανίσκου τινός (· νεανίσκος τις ἀπέθανεν). ἦν δὲ, ὡς ἔφασαν, υἱός ἐνδόξου τινὸς πολίτου· ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ οὐ παρ-ῆν, ἀλλὰ πάλαι ἀπ-ε-δήμει (· ἐν τῇ πόλει οὔκ ἦν)».
ἐκφορά |
«ὦ δυστυχὴς ἐκεῖνος!», ἔφη ὁ Σόλων, «τίνα δὲ ὠνόμαζον αὐτὸν;»
ὁ δὲ ἅνθρωπος, «ἤκουσα», ἔ-φη, «τό ὄνομα, ἀλλ’ οὐ μνημονεύω»...
No hay comentarios:
Publicar un comentario