Jean-François Legendre-Héral, Eurídice picada por la serpiente (1821), Musée des Beaux-Arts de Lyon, Fot.: Alain Basset |
λυπούμενος δὲ ἐκεῖνος διὰ ταῦτα, κατέβη καὶ αὐτὸς ἐκεῖσε, τὴν κιθάραν ἔχων, ἐβούλετο γᾶρ πείθειν τὸν Πλοῦτωνα ὥστε αὐτὴν ἀναπέμψαι. ἀφικόμενος οὖν παρὰ τοῦτον, ἐκιθάρισεν ὡς ἐδύνατο κάλλιστα· ἀκούσας δὲ ὁ Πλούτων ἥσθη (ἥδομαι) τε, καὶ ὑπέσχετο (ὑπισχνέομαι : πίστιν δοὺς ἐπαγγέλλω ποιήσειν τι) τὴν γυναῖκα ἀποδώσειν, ἐὰν ἐπανερχόμενος ὁ Ὀρφεὺς μὴ μεταστρέφηται, πρὶν ἂν ἐς τὴν ἑαυτοῦ οἰκίαν παραγένηται.
ἀπῆλθεν οὖν πάλιν ὁ κιθαρῳδὸς, ἡ δὲ Εὐρυδίκη εἵπετο (ἕπομαι; lat. sequor) ὄπισθεν πορευομένη. τέλος δὲ ἐπιθυμῶν σφόδρα ὁ Ὀρφεὺς τὴν γυναῖκα θεάσασθαι μετεστράφη. ἡ δὲ ἠναγκάσθη διὰ ταῦτα ἐς Ἅιδου αὖθις κατελθεῖν.
C. G. Kratzenstein-Stub, 1793-1860, Orfeo perdiendo a Eurídice al dejar el inframundo (1806), Ny Carlsberg Glyptotek, Copenhagen. |