Zouke, Anagnostikon: 70. ᾽Αργοναῦται καὶ Φινεύς

    ᾽Επεὶ ἡ ναῦς κατεσκεύαστο, ᾽Ιάσων ἀγείρας τοὺς ἀρίστους τῆς ῾Ελλάδος λέγει αὐτοῖς· « Ἄνδρες φίλοι, ὑπὸ Πελίου παρήγγελταί (παραγγέλλω· κελεύω) μοι τὸ χρυσόμαλλον δέρας τὸ ἐκτεταμένον (ἐκτείνω) περὶ δρῦν ἐν Κολχίδι κομίσασθαι αὐτῷ. ᾽Εγὼ δ’ αἰσχυνθεὶς τὰ παρηγγελμένα μὴ ποιῆσαι, παρήγγελκα κατασκευασθῆναι ταχεῖαν ναῦν. Αὕτη οὖν κατεσκεύασται καὶ ἐν τῷ λιμένι ἐστί. Καλῶ δ’ οὖν ὑμᾶς βοηθούς, ἵνα μὴ τοῦ πλοῦ ἐσφαλμένοι (σφάλλομαι· ἡττάομαι) καὶ ἐν τῇ ξένῃ (sc. γῇ) διεφθαρμένοι ὦμεν.  φασὶ γὰρ τοὺς εἰς Κόλχους πλέοντας κινδυνεύειν ὑπὸ τοῦ φρουροῦντος τὸ δέρας δράκοντος. ᾽Εὰν τὸ δέρας ἁρπάσωμεν, φανησόμεθα (φαίνω) μέγα ἔργον περάναντες (περαίνω· τελευτάω) . Δεῖ δ’ ὑμᾶς ἐν δυσὶν ἡμέραις ἀποκεκρίσθαι, εἰ πρόθυμοί ἐστε· συμπλεῖν ἐμοί ».

    Οἱ δέ, πρὶν δύο ἡμέρας παρελθεῖν, ἀπεκρίναντο αὐτῷ προθύμως συμπλεύσεσθαι.

    ᾽Επεὶ οὖν ἱκανὰ ἐπιτήδεια εἰσεβέβλητο (εἰσβάλλω) ἐν τῇ νηί, ἐξέπλευσαν καὶ εἰς Θρᾴκην ἧκον.

    ᾽Ενταῦθα Φινεὺς* ᾤκει τυφλωθεὶς (< τυφλός· ἐστιν ὁ μὴ ὁρῶν) ὑπὸ τῶν θεῶν, ὅτι τὰ ὑπὸ τῶν θεῶν εἱμαρμένα (· προωρισμένα) τοῖς ἀνθρώποις προύλεγεν. ῎Επεμψαν δ’ αὐτῷ οἱ θεοὶ καὶ τὰς πτερωτὰς Ἁρπυίας, αἵ τὴν τροφὴν αὐτοῦ ἥρπαζον.

Phineus and the Harpies, Athenian red-figure hydria C5th B.C., The J. Paul Getty Museum

    ᾽Επιφανέντες δ’ οἱ ᾽Αργοναῦται ἀπήλλαξαν αὐτὸν τῶν Ἁρπυιῶν, αἷς πεπρωμένον (· εἱμαρμένον, ὡρισμένον) ἦν ὑπὸ τῶν υἱῶν τοῦ Βορέου διαφθαρῆναι.

Boreads chasing Harpies, Apulian red-figure amphora C4th B.C., Jatta National Archaeological Museum

 
    Εὐφρανθεὶς (εὐφραίνω· χαίρω) δ’ ἐπὶ τούτῳ Φινεὺς συνεβούλευσεν αὐτοῖς, πῶς ἄν τὸν πλοῦν ποιοῖντο, ἵνα μὴ ὑπὸ τῶν Συμπληγάδων πετρῶν  διεφθαρμένοι εἶεν. ῏Ησαν δὲ ὑπερμεγέθεις αὗται, συγκρουόμεναι δ’ ἀλλήλαις ὑπὸ τῆς τῶν πνευμάτων βίας τὸν διὰ θαλάττης πόρον ἀπέκλειον.

Συμπληγάδες πέτραι: Κυάνεαι νῆσοι

    ᾽Ενετέταλτο οὖν αὐτοῖς ὑπὸ Φινέως ἀφεῖναι (ἀφίημι· οὐ κωλύω τινὰ μὴ οὐκ ἀπελθεῖν) πέλειαν (· περιστεράν) διὰ τῶν πετρῶν καί, ἐὰν μὲν ἴδωσιν αὐτὴν σωθεῖσαν, διαπλεῖν, ἐὰν δὲ διεφθαρμένην, μὴ βιάζεσθαι τὸν πλοῦν.

    Ἀναχθέντες (ἀνάγω) οὖν ἐντεῦθεν καὶ εἰς πέτρας ἀφικόμενοι ἐπέτρεψαν (ἐπιτρέπω: ἐάω, ἀπολύω) τῇ πελείᾳ διελθεῖν. ῾Η δ’ οὐκ ἔσφαλτο, περιεκόπη δὲ τὰ ἄκρα τῆς οὐρᾶς. Τοῦτο οἰωνὸς (· θεῖον σημεῖον) ἀγαθὸς ἐκρίθη. Καὶ οἱ Ἀργοναῦται ἐπιτηρήσαντες (<τηρέω· θεάομαι) τὰς πέτρας ἀναχωρούσας διῆλθον. ᾽Εκ δὲ τούτου αἱ πέτραι μεμενήκασιν ἀκίνητοι.

* Φινεύς, βασιλεὺς τῆς Σαλμυδησοῦ τῆς Θράκης καὶ ἔξοχος μάντις.