N.J. Stoffel, ἐπίτομη τῆς καινὴς διαθήκης: ἡ γένεσις τοῦ ᾿Ιησοῦ

8. Ὅτε ἡ Μαρία πάλιν ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου κατ’ ὄναρ (ὄναρ, lat. somnium; ὕπνος, lat. somnus) ἐφάνη τῷ Ἰωσὴφ λέγων· 
   «Ἰωσήφ, υἱὸς Δαβίδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαρίαν, τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἀγίου. Γεννήσει δὲ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· οὗτος γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν».

Ἐγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἑποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῴ ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν Μαρίαν πρὸς ἑαυτόν.

9. Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου, τοῦ πρώτου τῶν Ῥωμαίων αὐτοκράτορος, ἀπογράφεσθαι πάντας τοὺς πολίτας, ἕκαστον ἐν τῇ ἰδίᾳ πόλει.

Ὁ Ἰωσὴφ οὖν, ὅτι ἦν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαθίδ, ἐπορεύετο σὺν Μαρίᾳ ἐκ τῆς πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν πόλιν τοῦ Δαβίδ, ἣ ἐκαλεῖτο Βηθλεέμ.

Ἐκεῖ ἡ Μαρία ἐγέννησεν υἱὸν καὶ σπαργανώσασα αὐτὸν ἀνέκλινεν ἐν φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι.

10. Ἐν τῇ αὐτῇ χώρᾳ ἦσαν ποιμένες φυλάσσοντες τὰ ποίμνια τῆς νυκτός. Καὶ, ἰδού, ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐφαίνετο αὐτοῖς καὶ εἶπεν·  
   «Μὴ φοβεῖσθε, εὐαγγελίζομαι γὰρ ἡμῖν χαρὰν μεγάλην, ἣ ἔσται παντὶ τῷ λαῷ.
   Σήμερον γὰρ ἐγεννήθη ὁ Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος ἐν πόλει Δαβίδ , καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε τὸ βρέφος ἐσπαργανωμένον καὶ κείμενον ἐν φάτνῃ».

Καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας.

11. Ὡς δὲ οἱ ἄγγελοι ἀπῆλθον εἰς τὸν οὐρανόν, οἱ ποιμένες ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· «Ἔλθωμεν εἰς Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν».

Καὶ ἦλθον σπεύσαντες καὶ εὗρον τήν τε Μαρίαν καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ.

Τότε διεγνώρισαν τὰ ῥήματα τοῦ ἀγγέλου καὶ ὑπέστρεψαν δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεόν. Πάντες δέ, οἱ ἀκούσαντες τοῦτο, ἐθαύμασαν.

Τῇ δὲ ὀγδόῃ (· VIII) ἡμέρᾳ τὸ ὄνoμα τοῦ παιδίου ἐκλήθη Ἰησοῦς, ὥσπερ προσέταξεν ὁ ἄγγελος πρὸ τῆς γενεᾶς αὐτοῦ.

Zouke, Anagnostikon: 57. Πολιτεία Πεισιστράτου

    Πεισίστρατος, ὅτε ἐγκρατὴς τῆς ἀρχῆς ἐγένετο, μετεπέμψατο (μεταπέμπω: παρακαλέω) εἰς Ἀθήνας τοὺς ἀγρότας καὶ ἐν ἀγορᾷ τάδε πρὸς τούτους ἔλεξεν· «Ἄνδρες πολῖται, καθ’ ἡμέραν εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἐρχόμενοι ἀλλήλοις μάχεσθε καὶ οὐδὲν ὑμᾶς αὐτοὺς ὠφελεῖτε. Διαλύσαντες τὰς πρὸς ἀλλήλους ἔχθρας διαλλάξασθε (διαλλάττω· φίλους ποιέω) ἀλλήλοις καὶ παύσασθε ἐρχόμενοι εἰς Ἀθήνας. ῞Εκαστος παρεχέτω ἑαυτὸν ἐν τοῖς ἀγροῖς δίκαιον τοῖς ἄλλοις. Μηδέποτε δ’ ἄεργοι (· ἀ-ἐργός) μένετε· οἱ γὰρ ἄεργοι ἐχθροὶ ἑαυτοῖς εἰσι καὶ δούλους τῶν παθῶν ἑαυτοὺς ποιοῦσιν. ᾽Εγὼ δὲ φιλῶν ὑμᾶς ὡς ἐμαυτὸν ἐπιμελήσομαι (ἐπιμελοῦμαι· προθυμοῦμαι· πάντα ποιῶ ὅπως τι γενήσεται) ὑμῶν βέλτιον ἢ ὑμεῖς ὑμῶν αὐτῶν. Κηδόμενος γὰρ ὑμῶν κήδομαι (· φροντίζω, βοηθέω, ἐπιλεμοῦμαι) ἐμαυτοῦ. Οὕτω δὲ φίλον ὑμῖν καὶ τῇ πατρίδι ποιήσω ἐμαυτόν, ὥστε οὐδὲν ὑμᾶς ἐπιλείψει (ἐπιλείπω· ἐνδέω, lat. deficio)· εἰ δ’ ἀπορήσετε (ἀπορέω· ἐν ἀπόροις εἰμι) σπερμάτων, εὐθὺς ταῦτα ἕξετε (τοῦτ’ ἔστιν, παρέξετε) παρ’ ἐμοῦ».

Πεισίστρατος ὁ τύραννος τῶν Ἀθηναιῶν

     Οἱ ἀγρόται ἀκούσαντες ταῦτα ἥσθησαν (< ἥδομαι) καὶ εἶπον· «᾽Επειδὴ καὶ ἡμεῖς κηδόμεθα ἡμῶν αὐτῶν, πεισόμεθά σοι. ᾽Εὰν σὺ φιλῇς ἡμᾶς καὶ δίκαιον σαυτὸν παρέχης, χάριν σοι ἕξομεν. Οὕτω πράττων σαυτῷ ὑπουργεῖς· εὐχόμεθα δὲ τῷ θεῷ συμπρᾶξαί (συμπράττω· βοηθέω) σοι».

    ᾽Εκ τούτου οἱ μὲν ἀγρόται ἐν τοῖς ἀγροῖς διέτριβον, Πεισίστρατος δὲ διῴκησε (< διοικέω· ἄρχω) τὰς Ἀθήνας σωφρόνως καὶ συμφερόντως ἑαυτῷ τε καὶ τοῖς πολίταις.

Zouke, Anagnostikon: 56. ῎Ελαφος καὶ ἁλιεύς

    ῎Ελαφος ὑπὸ κυνηγῶν ἐδιώκετο. Φεύγουσα οὖν ἔθει (θέω· τρέχω) σπουδῇ διὰ τοῦ πεδίου καὶ τῇ τῶν ποδῶν ταχυτῆτι εἰς τὸ ἄκρον αὐτοῦ ἀφίκετο, ἔνθα ποταμὸς ἔρρει. ᾽Εν αὐτῷ δ’ ἐπὶ νεὼς ἄνθρωπος ἔπλει, ὅς ταῖς χερσὶν ἔνευε (νεύω· κατασείω) πρὸς αὐτήν. ῾Ως τοῦτον ἡ ἔλαφος ἐθεάσατο, ἐδεῖτο (δέομαι· ἱκετεύω) αὐτοῦ κατακρύψαι αὐτὴν παντὶ τρόπῳ. Ὁ δὲ τοῖς λόγοις πείθει αὐτὴν εἰσελθεῖν (πείθω τινά τι = παραινέω τινὶ ποιεῖν τι) εἰς σπήλαιον, ἕως ἂν ἴδωσι, τί οἱ κυνηγοὶ δράσουσιν.

῎Ελαφος

    Οἱ μὲν μάτην πειραθέντες ἐν τῷ πεδίῳ θηρᾶσαι τὴν ἔλαφον καὶ τῷ πόνῳ ταλαιπωρηθέντες (ταλαιπωρέω· κάμνω) παρεγένοντο εἰς τὸν ποταμὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον ἠρώτησαν, εἰ ἔλαφον τεθέαται παρελθοῦσαν ἐκεῖθεν.

    ῾Ο δὲ αἰδεσθεὶς (αἰδέομαι· φυλάττω) τὴν προτέραν πρὸς τὴν ἔλαφον ὁμολογίαν τῇ μὲν φωνῇ ἠρνεῖτο (ἀρνέομαι ↔  φημί) αὐτὴν θεάσασθαι, τῇ δὲ χειρὶ ἔνευεν, ὅπου ἐκέκρυπτο. Οἱ δὲ κυνηγοὶ πιστεύσαντες τοῖς λόγοις τούτου καὶ μάτην πειραθέντες ἀνευρεῖν εἴασαν (< ἐάω ↔ κωλύω) τὸ θήραμα καὶ ἀπῆλθον.

    ῾Ο δὲ παρεκάλεσε τότε τὴν ἔλαφον γεγωνυίᾳ (· ἐξακούστῳ) τῇ φωνῇ  ἐξελθεῖν ἐκ τοῦ σπηλαίου· οὐδεὶς γὰρ κίνδυνος ἦν αὐτῇ.

    ῾Η ἔλαφος ἐξελθοῦσα ἀπροσφωνητὶ (· οὐδὲν αὐτῷ λέγουσα) ἀπηλλάττετο. ῾Ο δ’ᾐτιάσατο τότε αὐτὴν λέγων· «῏Ω ἔλαφος, ἐγὼ μὲν ἤρκεσά (ἀρκέω· βοηθέω) σοι, ὥστε σωθῆναι, σὺ δὲ νῦν φεύγεις οὐδὲ φωνῆς ἀξιοῦσά με;» Ἡ δ’ ὑπολαβοῦσα ―εἶδε γάρ, ἅ τῇ χειρὶ ἔνευε τοῖς κυνηγοῖς καὶ ἠκροάσατο, ἃ ἔλεγεν αὐτοῖς― εἷπεν· «῏Ω φίλε, ἀλλ’ ἐγὼ ηὐχαρίστησα ἄν σοι καὶ ἐπῄνεσα (ἐπαινέω· εὐλογέω) τὴν προθυμίαν, εἰ μὴ μόνον τῷ λόγῳ ἀλλὰ καὶ ἔργῳ ἐβοήθησάς μοι».

Zouke, Anagnostikon: 55. Πλάτων

    Πλάτων* ὁ σοφὸς ἐν ᾽Ολυμπίᾳ ἀπαντήσας (ἀπαντᾷ δ’ὃς ἂν ἐντύχῃ τινίν) ἀνθρώποις ἀγνῶσι συν-ε-σκήνωσε μετ’αὐτῶν ἀγνὼς καὶ αὐτὸς ὤν αὐτοῖς. ᾽Ερωτηθεὶς δὲ περὶ τοῦ ὀνόματος τοῦτο μόνον ἐδήλωσεν ὅτι Πλάτων καλεῖται.

Πλάτων

    Ἅπαντα δὲ τὸν ἐν ᾽Ολυμπίᾳ χρόνον οὕτως ἐχειρώσατο αὐτοὺς τῇ συνουσίᾳ (· τῇ ὁμιλίᾳ), ὥστε φίλους τούτους ἐκτήσατο (< κτάομαι: ‘ganar’) καὶ μέγα ὑπ’αὐτῶν ἠγαπήθη.

    ᾽Επεὶ δ’ ἔμελλον οἴκαδε ἀναχωρήσειν, εἶπον αὐτῷ· «Σύ, ὦ Πλάτων, εὐεργέτηκας ἡμᾶς τῇ σῇ συνουσίᾳ διὰ ταῦτα χάριν σοι ἔχομεν. ῾Ημεῖς δὲ ὡς εὐεργετημένοι μάλιστα τε-τιμή-κα-μέν (< τιμάω) σε καὶ ἠγαπήκαμεν. ᾽Εὰν εἰς τὴν ἡμετέραν πατρίδα ἔλθῃς, ἔργῳ δηλώσομεν τὴν πρός σε ἀγάπην».

    Πλάτων δ’εἶπεν· «Καὶ ἐγὼ ὁμοίως ὑμᾶς ἠγάπησα· πολλῆς γὰρ τιμῆς ἠξιώθην (ἀξιόω· ἄξιον νομίζω) ὑφ’ ὑμῶν. Διό, ἐὰν ᾽Αθήναζε ἔλθητε, περὶ πολλοῦ ὑμᾶς ποιήσομαι (περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι· μέγα καὶ ἄξιόν τι εἶναι νομίζειν) καὶ ἐν παντὶ ὑμῖν βοηθήσω».

    Μετ’οὐ πολὺ οὗτοι εἰς Ἀθήνας ἦλθον καὶ ὁ Πλάτων μάλα φιλοφρόνως αὐτοὺς ὑπεδέξατο. Οἱ δ’ εἶπον· «Σὺ μὲν περὶ πλείστου ἡμᾶς ἐποιήσω· καὶ γὰρ ἐν Ὀλυμπίᾳ ὑπὸ σοῦ εὐεργετήθημεν καὶ ἐνταῦθα ἐν πολλοῖς ἐβοήθησας. Νῦν δ᾽ἥγησαι ἡμῖν εἰς  Ἀκαδημεῖαν* τοῦ ὁμωνύμου, ἵνα καὶ αὐτοῦ ἀπολαύσωμεν (ἀπολαύω· μετέχω)» Ὁ δὲ μειδιῶν (μειδιάω· γελάω) εἶπεν· «᾽Εγώ εἰμι ἐκεῖνος».

    Οἱ δ’ ἀκούσαντες ἐξεπλάγησαν (< ἐκ-πλήττω) μὲν καὶ ἐλυπήθησαν, ὅτι τοιοῦτον ἄνδρα ἠγνόησαν, ἐζήλωσαν (ζηλόω· θαυμάζω) δὲ τοῦ ἀνδρὸς τὴν ἁπλότητα· τῷ γὰρ τρόπῳ καὶ ἐν ᾽Ολυμπίᾳ καὶ ἐν ᾽Αθήναις ἐδεδηλώκει αὐτοῖς ὅτι καὶ ἄνευ τῶν λόγων οἷός τ’ ἐστὶ  (· δυνατόν ἐστι) χειροῦσθαι τοὺς συνόντας.

*Πλάτων ὁ φιλόσοφος Ἀθηναῖος ἦν τὸ γένος· ἐγένετο δὲ τῷ ἔτει 387, ἐτελεύτησε ἐν Ἀθήναις τῷ ἔτει 347 πρὸ Χριστοῦ. μαθητὴς δὲ Σωκράτους ἦν. τρὶς δὲ πέπλευκεν εἰς Σικελίαν. μαθηταὶ δ᾽ αὐτοῦ Σπεύσιππος, Ξενοκράτης καὶ Ἀριστοτέλης.

* Ἀκαδημία: γυμνάσιον ἐν Ἀθήναις, προάστειον ἀλσῶδες ἐν ᾧ διέτριβε Πλάτων, ἀπὸ Ἑκαδήμου τινὸς ἥρωος ὀνομασθέν.